تحقیقات جدید نشان داده است که با دور شدن تدریجی ماه از سیاره ما، روز‌ها بر روی کره زمین کم کم طولانی‌تر می‌شوند.
به گزارش فرارو به نقل از دیلی میل، دانشمندان دریافتند که با دورتر شدن ماه و تاثیر گرانشی در حال تغییر آن بر روی زمین، چرخش سیاره را کند خواهد کرد و روز‌ها را به تدریج طولانی‌تر می‌کند. محققان پیش‌بینی کردند که روز‌ها در سیاره ما در نهایت می‌توانند 25 ساعته شوند، اما خاطرنشان کردند که این اتفاق حدود 200 میلیون سال دیگر اتفاق می‌افتد. استفن مایرز، زمین‌شناس و استاد دانشگاه ویسکانسین-مدیسون، توضیح داد: «با دور شدن ماه، زمین مانند یک اسکیت باز در حال چرخش است که با دراز کردن دست‌های خود سرعتش را کاهش می‌دهد.»
ماه در حدود 384000 کیلومتری از سیاره ما قرار دارد و تقریباً 27.3 روز طول می‌کشد تا یک دور کامل به دور زمین بچرخد. با این حال تحقیقات قبلی نشان می‌دهد که فاصله ماه از زمین هر سال حدود 3.8 سانتی متر بیشتر می‌شود. به این معنی که حرکت ماه در اطراف سیاره ما بیشتر طول خواهد کشید.
در نهایت، ماه به فاصله‌ای پایدار می‌رسد و فقط از یک طرف سیاره ما قابل مشاهده خواهد بود. مایرز و همکارش برای مطالعه خود، تاریخ عمیق رابطه زمین با ماه را بازسازی کردند. آن‌ها دریافتند که 1.4 میلیارد سال پیش، یک روز روی زمین تنها حدود 18 ساعت طول می‌کشد. برای به دست آوردن این محاسبه، محققان یک روش آماری اختراع کردند که نظریه نجومی را با مشاهدات زمین شناسی پیوند می‌دهد تا به گذشته زمین نگاه کند.
این روش به محققان امکان بازسازی منظومه شمسی با جزئیات بسیار بالا را فراهم کرد. میلیارد‌ها سال پیش روز‌های زمین کوتاهتر بودند، عمدتاً به این دلیل که ماه به سیاره ما نزدیکتر بود. محققان نتیجه گرفتند در آن زمان زمین با سرعت بیشتری به دور خود می‌چرخید. این اطلاعات به لطف فضانوردان مأموریت‌های آپولو بدست آمده استو آن‌ها بازتاب‌دهنده‌هایی را روی ماه قرار دادند که به دانشمندان بر روی زمین اجازه می‌داد لیزر‌هایی را به سمت سطح ماه پرتاب کنند و دقیقاً سرعت عقب‌نشینی ماه را اندازه‌گیری کنند. همانطور که ماه به تدریج دور می‌شود، سرعت چرخش زمین نیز کاهش پیدا می‌کند. این اتفاق به دلیل تأثیر ماه بر جزر و مد اقیانوس‌ها است.
در حالی که زمین در حال چرخش است، گرانش ماه که به دور سیاره می‌چرخد، جزر و مد ایجاد می‌کند. کشش گرانشی ماه باعث می‌شود که سطح آب اقیانوس در هر سمتی از زمین که به ماه نزدیکتر است، بالاتر برود. در همان زمان، اینرسی (قانون اول نیوتون) سعی می‌کند آب را در جای خود نگه دارد. اما گرانش ماه قوی‌تر است و به همین دلیل است که سطح آب به سمت ماه بالا می‌رود. در همین حال، در طرف مقابل زمین، کشش گرانشی ماه ضعیف‌تر است و سطح آب اقیانوس‌ها پایین‌تر است.
ترکیب نیروی گرانش و اینرسی ماه، دو برآمدگی جزر و مدی ایجاد می‌کند که با چرخش زمین با ماه در یک راستا می‌مانند اما زمین در محور خود بسیار سریعتر از چرخش ماه به دور زمین می‌چرخد. این بدان معنی است که اصطکاک حوضه‌های اقیانوسی که در زیر آن حرکت می‌کنند، آب را نیز به همراه خود می‌کشد. بنابراین، امواج اقیانوس کمی جلوتر از مدار ماه حرکت می‌کنند. این موضوع به تدریج چرخش زمین را کند می‌کند در حالی که ماه انرژی می‌گیرد و باعث می‌شود به مدار بالاتری حرکت کند.
عوامل دیگری نیز بر چرخش زمین تأثیر می‌گذارد، از جمله تغییرات آب و هوایی. با افزایش دمای کره زمین، یخ‌های قطبی سریعتر از همیشه آب می‌شوند و به اقیانوس‌ها می‌ریزند. تمام آب‌های ذوب شده به تدریج از قطب‌های زمین به سمت استوا حرکت می‌کنند، جایی که امواج اقیانوس به سمت ماه و در جهت مخالف ماه حرکت می‌کنند. این پدیده باعث شده است که میانه زمین گسترده‌تر شود و در نتیجه چرخش آن بیش از پیش کند شود.
تمام این پدیده‌های زمین شناسی دست به دست هم می‌دهند تا روز‌های زمین به طور فزاینده‌ای طولانی شوند. تغییرات به اندازه کافی کوچک هستند که ما متوجه آن‌ها نخواهیم شد، اما در طول میلیون‌ها سال، این تغییرات کوچک جمع شده و در نهایت یک ساعت به طول روز بر روی زمین اضافه خواهد کرد.
