جنگندگی یا بی‌برنامگی؟ تحلیل بازی ایران و ازبکستان

اگرچه تیم ملی ساعاتی می‌‍شود به دوبی وارد شده و آماده بازی با قطر می‌شود، اما نکات قابل توجهی از بازی برابر ازبکستان ناگفته مانده است.

به گزارش "ورزش‌ سه"، مصاف ازبکستان و ایران در ورزشگاه بنیادکار تاشکند دیدار صدرنشینی در گروه اول مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی بود که در یک مسابقه سخت و درگیرانه با تساوی بدون گل تمام شد.

این مسابقه حساس را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد؛ از دقیقه یک تا دقیقه 57 عملکرد شاگردان امیر قلعه‌نویی انتقادبرانگیز بود، اما به شکل عجیبی تیم ملی پس از 10 نفره شدن نمایش تحسین برانگیزی داشت و اگر داور استرالیایی کمی مهربان‌تر بود، پیروزی هم دور از دسترس نبود.

با این حال این مسابقه نکات مهم دیگری هم دارد که در زیر به آنها پرداخته‌ایم:

*با توجه به این که ازبکستان در زمین خود و در حضور تماشاگران، میزبان بود انتظار بازی خیلی بهتری از آنها می‌رفت، ولی ضعیف‌ترین ازبکستان چند سال گذشته را مشاهده کردیم که احتمالا عدم حضور سرچکو کاتانچ سرمربی آنها هم بی‌تاثیر نبود. ظاهرا تیم‌ها در صورت غیبت سرمربی خود در بازی اعتماد به نفس خود را تا میزان زیادی از دست می‌دهند.

*در ظاهر کسب نتیجه مساوی می‌تواند برای ایران راضی کننه باشد ولی اگر عمیق‌تر نگاه کنیم نگران کننده است.

نکات مثبت تیم ایران :

1- جنگندگی و در گیر شدن: در طول مسابقه و به ویژه پس از اخراج صالح حردانی شاهد یک جنگ تمام عیار میان بازیکنان دو تیم در زمین بودیم که البته نمی‌تواند بی‌ارتباط به صحبت‌های ماشاریپوف در کنفرانس خبری پیش از مسابقه باشد. بازیکنان تیم ملی در زمین مسابقه با تمام وجود مبارزه کردند و در مصاحبه‌های پس از پایان مسابقه هم از خجالت ستاره حریف درآمدند.

2- آمادگی خوب بدنی: آنچه در نمایش تیم ملی دیده شد، آمادگی بالای بدنی بود. بخشی از این موضوع به شروع فصل تازه بازمی‌گردد که بدن‌های بازیکنان پس از بازی‌های شروع فصل در شرایط ایده‌آلی قرار می‌گیرد. شاگردان امیر قلعه‌نویی پس از 10 نفره شدن به شکل عجیبی روی تیم میزبان فشار گذاشتند و چیزی نمانده بود برنده بازی هم بشوند.

3- رفتار حرفه‌ای: بسیاری از بازیکنان تیم ملی در تیم‌های اروپایی یا آسیایی توپ می‌زنند و بخشی که در ایران هستند نیز با فضای فوتبال حرفه‌ای کاملا آشنا هستند. سردار آزمون دوست داشت تا پایان مسابقه در زمین بماند، اما وقتی تابلوی تعویض را داد بدون اعتراض بیرون رفت و در کنفرانس خبری پس از پایان مسابقه هم به تمجید از شهریار مغانلو پرداخت که به جای او وارد زمین شد.

4- تعصب: این تعصب را می‌شد در مصاحبه بازیکنان تیم ملی پس از پایان مسابقه به وضوح مشاهده کرد؛ جایی که بازیکنان تیم ملی پس از نشان دادن تعصب خود در زمین مسابقه در مصاحبه‌های خود نیز به حمایت از بازیکنان ایران و ایران پرداختند.

5- خطرناک در ضربات آزاد: یکی از نکات مثبت تیم ملی در دوران قلعه‌نویی که پیش‌تر در دوران کی‌روش هم شاهدش بودیم، زهردار بودن روی ضربات ایستگاهی است. تیم ملی در مصاف با ازبکستان نتوانست نمایش روانی روی زمین داشته باشد، اما بارها ارسال‌های بازیکنان مختلف ایران نظیر قدوس چیزی نمانده بود که به گل برتری تبدیل شوند.

در این بین نکاتی هم وجود دارند که کادر فنی تیم ملی باید برای پیشرفت تیم به صورت جدی و فوری به آنها نگاه داشته باشد:

1- فقدان انسجام تیمی

بازیکنان می‌جنگند و خوب می‌دوند ولی این دویدن بصورت یک کلیت نیست و هر کدام از بازیکنان جزیره‌ای عمل می‌کنند. تیم ملی نیاز دارد که به صورت هماهنگ عمل کند. در مرحله نهایی جام جهانی هم بعید است تیم ملی حتی با این آشفتگی که در نیمه اول مصاف با ازبکستان شاهدش بودیم به مشکل بخورد، اما برای شگفتی‌سازی در جام جهانی به هارمونی فراتری نیاز داریم.

2-  فقدان کارهای ترکیبی به ویژه در حملات:

بازیکنان ایران وقتی توپ را از حریف می‌گرفتند، ایده مشخصی بعد از تصاحب توپ نبود. این اقدام به دفعات در طول مسابقه صورت گرفت، اما زهردارترین حملات ایران روی ارسال‌ها و ضربات ایستگاهی ایجاد شد.

3-  ترس و ابهام از مقابله با تیم‌های قدرتمند و سریع:

با این شکل بازی اگر مقابل تیم هایی که سریع و ترکیبی بازی می‌کنند قرار بگیریم با دو تا پاس در عمق و سریع چند بازیکن ما حذف می2شوند. نظیر آنچه در جام ملت‌ها و به ویژه در مصاف با قطر نظاره گر آن بودیم.

4- عدم ثبات در ترکیب:

به نظر می‌رسد بازیکنان بر اساس یک ایده و پلن خاصی در ترکیب قرار نمی‌گیرند بلکه استنباط می شود که این 11 بازیکن حتما باید در ترکیب بازی کنند. در خط دفاعی طی مسابقات اخیر تحت هدایت امیر قلعه‌نویی شاهد حضور نفرات متفاوتی بوده‌ایم و در خط میانی و هجومی هم برخی بازیکنان با وجود اینکه عملکرد قابل دفاعی نداشته‌اند، با این وجود همچنان در مسابقات حساس در ترکیب اصلی قرار می‌گیرند.

5- کیفیت بالاتر، انتظارات بالاتر:

کیفیت بازیکنان ایرانی بسیار بالاتر از ازبک‌ها است و طبیعی است که انتظارات هم به نسبت بالاتر باشند. این انتظاری است که از امیر قلعه‌نویی و شاگردانش در مسابقات آتی هم وجود دارد و هواداران تیم ملی انتظار دارند کادر فنی تیمی بسازد که بتواند در مسابقات جام جهانی به بلوغ برسد، نه اینکه صرفا این روزها به فکر صعود باشد.