آن سال امام اعلام کرد که «ما عید نداریم » و به این ترتیب مبارزه خود را علیه رژیم تداوم داد.از طرف دیگر دولت و دربار نیز که فهمیده بودند امام چون سدی در مقابل اقدامات آنها ایستاده است و عقب نخواهد نشست منتظر فرصت بودند تا اقدامات ایشان در جریان لایجه انجمنها و رفراندوم را تلافی کرده و جریاناتی را که امام راه انداخته بود مرعوب و سرکوب نمایند.
روز دوم فروردین سال 1342، مصادف با شهادت امام جعفر صادق (ع) بنیانگذار مذهب شیعه اثنی عشری، مجلس عزایی در مدرسه فیضیه برگزار بود.
کماندوها و ماموران شاه با لباس مبدل در معیت و پشتیبانی پاسبانها بصورت مخفی و آشکار و با یک برنامه از پیش طراحی شده مجلس را برهم زده، به جان طلاب افتادند و آنان را به شدت مورد ضرب و شتم قرار دادند و طلبه ای جوان نیز در این میان به شهادت رسید.
حادثه بسیار رعب آور بود و مستمسکی شد برای افرادی که هنوز روحیه سیاست گریزی داشتند.اما حضرت امام از این حادثه نیز موجی عظیم علیه رژیم ایجاد کرد.از ویژگیهای رهبری امام این بود که در عین حال که خودشان برای تهاجم علیه رژیم بتدریج و با موقعیت سنجی و زمینه سازی قبلی قدم بقدم جلوی رفت تهاجم رژیم را نیز مغتنم شمرده و بخوبی پاسخ می داد.حادثه فیضیه نشان داد که رژیم برای اجرای اهداف و حفظ قدرت خود از هیچ اقدامی و حتی از هتک حرمت نسبت به زمانها و مکانهای مقدس ابا ندارد.
