با افزایش سن خیلی چیزها تغییر می کنند و از دست دادن توده عضلانی یکی از آنهاست! از دست دادن عضله مرتبط با افزایش سن، که به عنوان سارکوپنی شناخته می شود، می تواند برای هر فردی به خصوص افراد بالای 30 سال اتفاق بیفتد.
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از healthshots، بدن ما به طور طبیعی در دهه 30 زندگی شروع به از دست دادن توده خود می کند، و ضعف عضلانی مرتبط با افزایش سن را به یکی از دلایل اصلی از دست دادن عضله تبدیل می کند. جدای از برخی شرایط پزشکی مانند اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، عواملی مانند دریافت ناکافی پروتئین و عدم فعالیت بدنی نیز نقش مهمی در تشدید از دست دادن عضلانی دارند.
از دست دادن عضلات می تواند باعث اختلال در فعالیت های روزانه، از دست دادن استقامت و همچنین تعادل ضعیف شود. دلایل کاهش عضله و نحوه درمان این عارضه را بدانید!
علائم کاهش عضله چیست؟
نازک شدن توده عضلانی را تحلیل رفتن ماهیچه یا آتروفی عضلانی می نامند. گرانش کاهش توده عضلانی در مورد شدت این وضعیت تصمیم می گیرد. در اینجا برخی از علائم رایج آن آورده شده است:
- قدرت عضلانی کمتر
- ناتوانی در انجام وظایف یا فعالیت های فیزیکی اولیه
- کاهش حجم عضلات
- مواجهه با مشکل در ایجاد تعادل
- غیر فعال ماندن برای مدت طولانی
علل از دست دادن عضلات چیست؟
تحلیل رفتن عضله به از دست دادن توده عضلانی به دلیل ضعیف شدن و کوچک شدن ماهیچه ها گفته می شود. چندین شرایط پزشکی و عادات سبک زندگی مسئول از دست دادن عضلات با افزایش سن هستند. با این حال، حفظ توده عضلانی به معنای حفظ کیفیت زندگی و استقلال شماست. بدن ما به طور طبیعی در دهه 30 زندگی شروع به از دست دادن عضله می کند.
برخی از علل از دست دادن ماهیچه به شرح زیر است:
1- بی‌تحرکی برای مدت طولانی
عدم تحرک طولانی مدت، مانند استراحت طولانی مدت در رختخواب، می تواند منجر به از دست دادن توده عضلانی شود. استراحت در رختخواب مطمئناً زمانی لازم است که فردی آسیب یا بیماری داشته باشد که باعث می شود فرد قادر به حرکت نباشد. به دلیل تحلیل رفتن عضلات، کاهش 40 درصدی قدرت عضلانی ممکن است در هفته اول اتفاق بیفتد.
2. سوء تغذیه
افرادی که از سوءتغذیه رنج می برند، مصرف مواد مغذی بسیار ناکافی دارند و این می تواند باعث از دست دادن عضله شود و منجر به تحلیل رفتن عضلات شود. سوءتغذیه می تواند از دلایل متعددی مانند بی اشتهایی عصبی، سرطان و حالت تهوع مداوم ناشی شود. همانطور که در مجله پزشکی اکسیداتیو و طول عمر سلولی آمده است، کمبود ویتامین D می تواند منجر به از دست دادن عضلات در افراد شود.
3- پیری
از دست دادن عضله نتیجه طبیعی افزایش سن است. تغییرات شدید در توده عضلانی پا پس از سن 50 سالگی رخ می‌دهد، زمانی که از دست دادن عضلانی 1 تا 2 درصد معمول است. تحقیقات بیشتر نشان داد که بین 20 تا 80 سالگی، افراد به طور متوسط 35 تا 40 درصد از حجم عضلات پاهای خود را از دست می دهند.
چگونه از دست دادن عضلات را درمان کنیم؟
با افزایش سن، کاهش عضلانی یک پدیده طبیعی است، اما درمان آن برای کیفیت کلی زندگی یک فرد ضروری است. تحلیل عضلانی با انواع بسیاری از بیماری ها اتفاق می افتد. تحلیل عضلانی به پیش آگهی بدتری در بیماری هایی مانند سرطان، نارسایی قلبی و سپسیس کمک می کند. بنابراین، درمان، گاهی اوقات، بستگی به شرایط زمینه ای دارد که منجر به از دست دادن عضله می شود. در برخی موارد، درمان بیماری می تواند به کاهش تحلیل عضلانی کمک کند و به معکوس کردن وضعیت کمک کند.
سایر گزینه های درمانی عبارتند از:
1. ورزش کنید
ورزش به تقویت قدرت عضلانی کمک می کند و یکی از موثرترین راه ها برای پیشگیری و درمان تحلیل رفتن عضلات است. نوع ورزش و فعالیت هایی که فرد می تواند طبق توصیه پزشک انجام دهد به علت آتروفی بستگی دارد. به عنوان مثال، برخی شرایط زمینه ای ممکن است محدودیت هایی را در توانایی شما برای انجام تمرینات خاص ایجاد کند. همچنین، اگر قادر به حرکت فعال مفاصل خاصی در بدن خود نیستید، همچنان می توانید با استفاده از بریس یا آتل تمرینات را انجام دهید.
2. اولتراسوند درمانی متمرکز
اولتراسوند درمانی متمرکز نوع جدیدی از درمان برای از دست دادن عضلات است. این روش شامل هدایت پرتوهای امواج صوتی با فرکانس بالا در مناطق خاصی از بدن است. امواج صوتی انقباضات عضلانی را امکان پذیر می کند و به کاهش از دست دادن عضلات کمک می کند.
3. تغذیه درمانی
مصرف یک رژیم غذایی غنی از تمام مواد مغذی و مواد معدنی مانند اسیدهای چرب امگا 3، ویتامین D، پروتئین، کلسیم و منیزیم می تواند به شما در غلبه بر تحلیل عضلات کمک کند. اتخاذ یک رژیم غذایی که کالری، پروتئین و سایر مواد مغذی کافی برای شما فراهم می کند می تواند به رشد عضلات کمک کند و ممکن است به درمان تحلیل رفتن عضلات کمک کند.
4. فیزیوتراپی
فیزیوتراپی می تواند با استفاده از تکنیک های مختلف برای جلوگیری از تحلیل عضلات به مدیریت حرکت کمک کند. درمانگران ممکن است بسته به شرایط فرد تمرینات خاصی را پیشنهاد کنند. فیزیوتراپی در صورتی که فرد در بستر استراحت باشد نیز می تواند مفید باشد.
در چنین مواردی، در صورتی که فرد قادر به حرکت نباشد، درمانگر ممکن است ورزش غیرفعال انجام دهد. این نوع ورزش شامل حرکت دادن پاها و بازوها برای تمرین عضلات توسط درمانگر است.
