علی آهنگر در اعتماد نوشت:
چهارشنبه 28 آذر 1403 روز برجامی جهان در صحن شورای امنیت سازمان ملل متحد بود. سه کشور اروپایی فرانسه، انگلستان و آلمان در نامه‌ای به شورای امنیت آمادگی خود را برای فعال‌سازی مکانیسم ماشه یا اسنپ‌بک و بازگشت یک‌باره همه تحریم‌های سازمان ملل اعلام داشته بودند.
شورای امنیت در برنامه نشست عادی خود روند اجرای قصعنامه 2231 را بررسی کرد. در این نشست، هجدهمین گزارش آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل و گزارش نماینده مالت به عنوان تسهیلگر اجرای برجام شنیده شد. نمایندگان 15 عضو حاضر در نشست، نظرهای خود را ابراز داشتند. نظرهایی که در مجموع احترام به سند وفاق بین‌المللی و گفت‌وگو و تعامل با ایران برای بازگشت به برجام جمع‌بندی شد.
این روزها خاورمیانه داغ‌ترین جای قلب تاریخ است. سوریه به محل تنازع قدرت‌های خارجی بدل شده است. عربستان، امارات، مصر و اردن از آنچه در سوریه می‌گذرد، ناخرسند و عصبانی‌اند. اسراییل به نقش‌های تجاوزکارانه خود ادامه می‌دهد. کردهای مورد حمایت امریکا در شرق و شمال شرقی فرات سهم خودشان را می‌خواهند. ترکیه بین مقاومت کردها و تجاوزکاری‌های اسراییل در نهایت خیلی زود ماه عسلش را در سوریه به پایان می‌برد.
از سوی دیگر، ایران در طول سال‌ها تحریم با کمبود و ناترازی‌های مزمن دست به گریبان است. منطقه و جامعه بین‌الملل از وقوع درگیری و نزاعی دیگر سخت هراسان است. در میانه این گیرودارها، یک سند به عنوان میثاقی بین‌المللی و عاملی برای وفاق و همدلی جهانی، همچنان گرامی داشته می‌شود. سندی که نامش برجام است.
سندی که می‌تواند آهنگ شوق و اشتیاق ملی را نیز با گفتمان وفاق به یک‌باره در دل‌های مردمان به شور و وجد درآورد. گرچه رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی در اظهاراتی حیرت‌افزا برجام را سندی برای احیا نمی‌پندارد، اما شورای امنیت سازمان ملل متحد، به ویژه چین، روسیه، سه کشور اروپایی، نماینده اتحادیه اروپا، تسهیلگر اجرای برجام و خصوصا آنتونیو گوترش، دبیر کل محترم سازمان ملل متحد، خواهان بازگشت و احیای همین سند وفاق بین‌المللی یعنی برجام شده‌اند.
برجامی که در تابستان داغ 1394 به تصویب جامعه بین‌الملل رسید. سندی که در آن زمان ماه‌های غروبش خیلی دور از انتظار و دست نیافتنی می‌نمود. اما در کمال ناباوری زمان مثل برق و باد گذشت و اکنون فقط و فقط 8 ماه دیگر به انقضای همه محدودیت‌های آن مانده است.
18 اکتبر 2025 یا 26 مهر 1404 پایان قطعنامه 2231 سازمان ملل متحد و رفع همه محدودیت‌های تحریمی در نظر گرفته شده در آن است.
جای کمترین تردیدی نیست که ساختار عاقل و خردمند تصمیم‌گیر کشور این فرصت استثنایی و این موقعیت پیش آمده برای اجرای وفاق و همدلی بین‌المللی را ارج می‌نهد.
در زمستان سردی که در پیش است، فقط یک خبر می‌تواند گرمای بی‌حد امید را بر قلب‌های مردمان بتاباند و آن چیزی نیست جز خبرهای امیدوارکننده و مسرت‌بخش در خصوص برجام یا به قول نماینده سوییس در این نشست، احترام به قطعنامه 2231 و بازگشت به گفت‌وگوی سازنده با همان شخصیت و روحیه سال 2015 یا 1394.
نکته اینجاست که اروپاییان و جامعه بین‌الملل زبان برجام را می‌دانند و می‌فهمند. پس چرا نباید از این زبان قابل فهم و مشترک برای گفت‌وگو بهره برد؟! دیپلماسی ایرانی معجزه برنده‌ای است که از امیرکبیر و ارزروم که نخستین مذاکره چندجانبه ایران بر سر یک موضوع مشترک بین ایران، عثمانی، روسیه و انگلستان بود تا برجام که واپسین این گفت‌وگوهای چندجانبه بین ایران و پنج عضو دایمی شورای امنیت به علاوه آلمان انجام شد، در تمامی اینها موفق و سربلند بیرون آمد.
آیندگان، امروز ما را به قضاوت خواهند نشست همچنان‌که ما، امروز، وزیر نظام و ارزروم و پایان دادن هوشمندانه به چندین دهه جنگ و درگیری بین ایران و عثمانی را ارج می‌نهیم.
