حسنویه به حسین بزرکانی، رهبر یکی از قبائل کرد دولتی تأسیس کرد که به نام خود او معروف گردید و حدود نیم قرن حکومت راند. دو امیر معروف دیگر به نامهای ونداد و برادرش غانم نیز از همین قبیله برخاسته بودند. پس از مرگ ونداد به سال 349 ه (960م)، پسرش عبدالوهاب از حکومت قلمرو پدر به نفع حسنویه کنار رفت و حسنویه با فتوحاتی که در منطقه حاصل کرد، آوازه و شهرتی چشمگیر یافت. او قسمت بزرگی از کردستان به ضمیمه ی همدان و دینور و نهاوند و قلعه ی سرماج را تصرف کرد و قدرتی بهم رسانید که او را در برابر آل بویه محافظت می کرد . علیرغم آنکه حسنویه از حد خود در گذشت و دیلمیان را در جنگ بر علیه امیر خراسان یاری داد، رکن الدوله بویهی از او چشم پوشید. با مرگ حسنویه در سال 369 ه (979م)، عضد الدوله ی بویهی سپاهی فرستاد تا قلمرو او را فتح کنند و پس از فتح این منطقه، پسر حسنویه به نام بدرالدین را دوباره به حکومت همان منطقه منصوب کرد. در سال 377 ه (987م)، بدر الدین بر سپاه شرف الدوله پسر عضد الدوله غلبه کرد و بر ایالت جبال مستولی شد و شهرتش رو به فزونی نهاد تا آنجا که یکی از نیرومندترین امیران زمان خود شد و خلیفه نیز در سال 388 ه (998م) لقب ناصرالدوله و الدین را به او اعطا کرد.
بدر الدین در سال 405 هجری توسط مردانش به قتل رسید و پسرش هلال نیز در همین سال کشته شد و نوه اش یعنی طاهر بن هلال به حکومت دست یافت، ولی نتوانست بیش از یکسال قدرت خود را حفظ کند و از شمس الدوله بویهی شکست خورد و پس از ترک قلمرو سابق خود به قتل رسید .
حدود 348 هجری قمری حسنویه بن الحسین
369 ناصرالدین و الدین ابوالنجم بدر بن حسنویه
505 406 طاهر بن هلال بن بدر (سپس آل بویه قدرت را در دست گرفتند).
