شناسه : ۲۹۸۳۹۷۳ - پنجشنبه ۴ دی ۱۴۰۴ ساعت ۰۶:۲۳
درآمد دولت از آلودگی صنایع کجا میرود؟
انحراف مسیر عوارض آلایندگی
دنیای اقتصاد - یزد: معاون رئیسجمهور و رئیس سازمان حفاظت محیطزیست کشور گفت: عوارض آلایندگی یکی از ابزارهای ماست، اما متاسفانه به دلیل اشکالات قانونی، درآمدهای حاصل از این عوارض به حساب شهرداریها واریز میشود و بهطور مستقیم صرف رفع آلودگی صنایع نمیشود.
شینا انصاری در نشست شورای برنامهریزی و توسعه استان یزد با تاکید بر لزوم نگاه علمی و فنی در توسعه کشور گفت: محیطزیست باید محور توسعه باشد و ابزارهای بازدارنده و تشویقی بهطور همزمان برای کاهش آلایندگی صنایع به کار گرفته شود.
وی با اشاره به سیاستهای کلان دولت گفت: رئیسجمهور در موضوع توسعه، همواره بر حاکمیت نگاه علمی و فنی تاکید دارند و موضوعات مرتبط با محدودیت منابع آب و جلوگیری از بارگذاری صنایع آببر در فلات مرکزی ایران بارها مورد تاکید قرار گرفته است. رئیس سازمان محیط زیست کشور ادامه داد: سیاستهای توسعه دریامحور نیز دنبال میشود، اما این به معنای نادیده گرفتن آلایندگیها نیست. حتی اگر صنایع در گذشته مجوز دریافت کرده باشند، این نباید مانع نظارت و پیگیریهای محیطزیستی شود؛ خطوط فرسوده صنایع باید مطابق با استانداردهای روز سازمان محیطزیست بهروز شوند.
وی درباره ابزارهای مالی و بازدارنده گفت: عوارض آلایندگی یکی از ابزارهای ماست، اما متاسفانه به دلیل اشکالات قانونی، درآمدهای حاصل از این عوارض به حساب شهرداریها واریز میشود و بهطور مستقیم صرف رفع آلودگی صنایع نمیشود. امیدواریم نمایندگان در فراکسیون محیطزیست مجلس، به اصلاح این قانون کمک کنند تا عوارض آلایندگی صرف امور محیطزیستی و رفع آلودگیها شود.
معاون رئیسجمهور با بیان اینکه هدف محیط زیست صرفا استفاده از ابزارهای بازدارنده نیست، تاکید کرد: باید از ابزارهای تشویقی نیز بهرهمند شویم؛ از محل صندوق ملی محیطزیست در حد امکانات کمک میکنیم تا صنایع بتوانند اقدام به رفع آلایندگی کنند. انصاری همچنین به توسعه انرژیهای تجدیدپذیر اشاره کرد و گفت: با پیشنهاد سازمان محیطزیست، دولت مصوبهای برای توسعه نیروگاههای خورشیدی داشته است. توسعه این نیروگاهها میتواند به کاهش استفاده از سوختهای فسیلی و کاهش انتشار آلایندهها کمک کند.
وی، همکاری میان دستگاهها، مجلس و سازمان محیط زیست برای ایجاد تعادل میان توسعه صنعتی و حفاظت محیط زیست، را ضروری دانست و ادامه داد: بدون این هماهنگی، تحقق اهداف توسعه پایدار در استان و کشور امکانپذیر نخواهد بود.
معدنکاری در یک درصد مساحت ایران ممنوع است
معاون محیط طبیعی سازمان حفاظت محیطزیست هم در این نشست گفت: در سطح کشور، نزدیک به یک درصد از سرزمین ایران بهعنوان پارکهای ملی ثبت شده که طبق قانون، معدنکاری در آنها ممنوع است و در سایر مناطق نیز فعالیتها بهصورت موردی بررسی میشود.
حمید ظهرابی با بیان اینکه یزدیها در گذشته پرچمدار بهرهبرداری پایدار و زندگی همسو با طبیعت بودهاند، گفت: دنیا پس از سالها توسعه و پیشرفت، امروز در چارچوب جهانی تنوع زیستی به این نتیجه رسیده که باید به سمت زندگی همسو با طبیعت بازگردد.
وی با اشاره به محدودیتهای زیستمحیطی استان یزد افزود: یزد با چند مساله جدی مواجه است نخست اینکه این استان در پهنه بیابانی قرار دارد و ظرفیت پذیرش آن بسیار پایین است، بهگونهای که امکان تزریق آلودگی جدید به آن وجود ندارد از سوی دیگر، در محیطهای بیابانی با پدیدههایی مانند وارونگی دما و سکون هوا در مقاطعی از سال مواجه هستیم که منجر به تجمع آلایندهها، بهویژه ذرات معلق میشود. معاون سازمان حفاظت محیطزیست کشور با تاکید بر خطرات ذرات معلق تصریح کرد: نمیتوان گفت این ذرات صرفا گرد و خاک هستند و اثر جدی ندارند؛ در گذشته تصور میشد تنها سیستم تنفسی را درگیر میکنند، اما اکنون مشخص شده که حتی بر مغز انسان نیز تاثیر میگذارند.
ظهرابی در ادامه با اشاره به فعالیتهای معدنی در استان یزد ادامه داد: در حال حاضر 9 منطقه تحت حفاظت در این استان وجود دارد و حدود 30 معدن فعال در این مناطق یا مجاورت آنها فعالیت میکنند.
وی با بیان اینکه سازمان حفاظت محیط زیست هیچگاه مخالف توسعه نبوده و هر جا امکان همکاری وجود داشته و آسیب کمتری به تنوع زیستی وارد میشده، همراهی کرده است، یادآور شد: در سطح کشور، نزدیک به یک درصد از سرزمین ایران بهعنوان پارکهای ملی ثبت شده که طبق قانون، معدنکاری در آنها ممنوع است و در سایر مناطق نیز فعالیتها بهصورت موردی بررسی میشود.
ظهرابی با تاکید مجدد بر حساسیت بالای مناطق بیابانی خاطرنشان کرد: برخلاف تصور عمومی، مناطق بیابانی از همه زیستبومها حساسترند، زیرا توان بازسازی آنها بسیار پایین است؛ اگر تخریب شوند، تقریبا امکان احیای دوباره وجود ندارد؛ با این حال برخی الگوهای بهرهبرداری در این مناطق گسترش یافته مثلا حرکت به سمت پرورش شتر در مناطق بیابانی میتواند آخرین ضربه به این اکوسیستمها باشد.