از علمای معروف زیدی حسن بن صالح (درگذشته در 161 ه.) و حسن بن زید بن محمد ملقب به امام الداعی الی الحق که از سال 250 تا 270 در طبرستان سلطنت می کرد، و قاسم بن ابراهیم علوی و نوه او الهادی یحیی می باشند.
از قدیمی ترین کتابهای ایشان در «فقه » کتب «مجموع الحدیث » و «مجموع الفقه » است که آن دو را «مجموع الکبیر» گویند و آنها محتوی بر اخبار و فتواهایی است که از زید بن علی بن الحسین رسیده است، این کتاب، به روایت ابوخالد عمر بن خالد واسطی است که در ربع دوم قرن دوم هجری وفات یافت. ابو خالد از اصحاب زید بن علی بود.
چند سال پیش مجمع علمی میلانو این کتاب فقه را منتشر کرد و اگر نسبت این کتاب به واسطی صحیح باشد آن نخستین کتاب فقه اسلامی است که به دست ما رسیده است.
مذهب «زیدیه » با بقیه شیعه مشترک است جز این که در نماز «حی علی خیر العمل » نگویند و مسح علی الخفین و نماز را به امامت هر صالح و فاجری جایز دانند، و اکل ذبایح اهل کتاب را روا شمرند، و قایل به «زواج » متعه نیستند.
محمد بن اسحاق الندیم در کتاب «الفهرست » می نویسد: اکثر محدثین، مانند سفیان بن عینیه و سفیان ثوری و صالح بن حی و پسرش بر مذهب زیدی بودند.
زیدیه، به «مهدویت » اعتقادی ندارند و در انتظار امام غایبی نیستند. درباره مرتکب گناه کبیره گویند که: وی در آخرت در دوزخ جاودان نخواهد ماند ولی به اندازه گناهی که کرده است عذاب خواهد دید.
ایشان برای ائمه خود قایل به معجزات و کراماتی نیستند.
امر به معروف و نهی از منکر را واجب می دانند و به «تقیه » کردن قایل نیستند. زیدیه مانند ابو حنیفه قایل به «قیاس » شدند و عمل به «استصحاب » را درست دانند. ایشان «حسن و قبح رامانند معتزله «عقلی » دانند. بدون «اجتهاد» فتوی را برای مفتی جایز ندانند. بر خلاف کیسانیه و امامیه بدا و رجعت را جایز نشمارند. صفات خداوند را چیزی جز ذات نشمارند.
اساس آراء شرعی را بر اجماع علمای امت اسلام دانند و چنان در این امر اصرار ورزیده اند که بعضی گمان کرده اند زیدیه اجماع را بر کتاب و سنت مقدم دانسته اند.
