زیدی

دوران امام جواد سلام‌الله‌علیه، دوره‌ی انحراف محبین اهل‌البیت از امام معصوم در دل چند دستگی‌های قدرت طلبانه بود. مسئله‌ای که در نهایت به اقامت و ازدواج اجباری امام نهم در بغداد و سرانجام حبس بی سروصدای دو امام بعدی و در نهایت غیبت جانسوز امام حاضر عصر ما منجر شد.

قاعده فرعیه قاعده ای است که در کلمات فیلسوفان به این صورت شهرت یافته است: «ثبوت شی ء لشی ء فرع ثبوت المثبت له لاالثابت.»

سادات کیا بین سده های هشتم تا دهم ﻫ ./ چهاردهم تا شانزدهم م. قسمت وسیعی ازگیلان ، به ویژه گیلان بیه پیش [1] با مرکزیت لاهیجان را در دست داشتند. این خاندان ابتدا زیدی مذهب بودند و به هنگام قدرت یابی صفویه به تشیع اثنی اعشری گرویدند. این مقاله تاریخ و عقاید این خاندان و ارتباط آنها را با تشیع امامیه بررسی می کند.

استاد عبدالسلام بن عباس الوجیه در چهارم رجب سال 1376ق/1957م، در شهاره یمن دیده به جهان گشود و پس از پشت سرگذاشتن دوران صباوت، در حلقه درس جمعی از مشایخ آن شهر حاضر گردید و سپس به شهر صنعا عزیمت نمود

موقعیت جغرافیایی سرزمین دیلم، ورود مسلمانان به آن محل را با تأخیر روبه رو کرد. تقریباً اولین مسلمانانی که از حدود قرن دوم هجری به بعد وارد این سرزمین شدند و توانستند در آنجا اقامت گزینند، علویان بودندکه به علت مخالفت یا مبارزه با حکام عباسی بدان سرزمین روی آوردند

عبدالمجید شرفی در 1396/1976 کتابی به نام الرسالة العسجدیة فی المعانی المؤیدیة تألیف عباس بن علی بن عمرو صنعانی (قرن ششم ق) به چاپ رسانده است

یکی از نکات مورد تأکید در اصالت نهج البلاغه, این مطلب است که قبل از سید رضی, کلمات و سخنان حضرت علی(ع) توسط عالمان و دانشمندان مسلمان اعم از شیعه یا سنی تدوین شده است;[1] هرچند با تأسف فراوان اغلب این آثار باقی نمانده است

شیعه، مذهبی که علی [ع ]و اهل بیت پیامبر[ص ] را تقدیس می کند، در کوفه برآمد. * این مذهب، تا زمانی بعد از برافتادن قیام شیعیان کوفه به رهبری مختار با هواداری از محمد بن حرکتهای فرقه ای که از درون این قیام برآمد، اولین فرقه شیعی بود که پیام انقلابی خویش را در ایران منتشر ساخت

مناسبات میان دو گرایش عمده شیعه، یعنی امامیه و زیدیه، از همان آغاز شکل گیری این دو گرایشْ وجود داشته است

ابن بابویه صدوق در کتاب ارزشمند کمال الدین و در پاسخ به شبهات زیدیه، تقریبا تمامی متن کتاب ابن قبه، متکلم نامدار امامی مذهب ری در قرنهای سوم و چهارم ه ق را که در پاسخ به شبهات متکلّمی زیدی، به نام ابو زید علوی در باب مسئله امامت و از جمله امام مهدی(ع)نگاشته بود، نقل کرده است(ص 94 به بعد)