فرض روزه(بنا بر قولی)
و نیز گفته اند: در ماه شعبان سال دوم، روزه ماه رمضان بر مسلمانان واجب شد و فاصله میان تغییر قبله و فرض روزه ماه رمضان - به گفته برخی - یک ماه بود و مسلمانان موظف شدند تا ماه رمضان را روزه بگیرند. در آغاز چنان بود که چون شب فرا می رسید و افطار می کردند و می خوابیدند و یا افطار نکرده به خواب می رفتند تا غروب روز دیگر افطار بر آنان حرام بود چنانکه جماع با زنان نیز در تمام این ماه بر آنها حرام بود و این حکم در سال پنجم نسخ شد، و خوردن و آشامیدن و مفطرات دیگر تا طلوع فجر و سپیده صبح بر آنان حلال شد به شرحی که ان شاء الله در جای خود ذکر خواهد شد.
و به دنبال آن زکات فطر نیز واجب شد و رسول خدا(ص)روز اول ماه شوال را عید قرار داد و نماز عید خواند به کیفیتی که در کتابهای فقهی مذکور است.
ولی باید دانست که از سخنان جناب جعفر بن ابیطالب در حضور نجاشی در داستان هجرت حبشه استفاده می شود که روزه سالها قبل از هجرت در اسلام بوده اگر چه به صورت غیر فرض و یا در هر ماه سه روز (1) آمده باشد و بلکه از پاره ای روایات - اگر چه از نظر سند چندان معتبر نیست - استفاده می شود، که روزه ماه رمضان در مکه فرض شده است، چنانکه در داستان اسلام عمرو بن مرة جهنی که در سالهای اول بعثت مسلمان شد آمده است که رسول خدا(ص)او را به سوی قومش فرستاد و چون به نزد ایشان آمد بدانها گفت:
«انی رسول من رسول الله الیکم، ادعوکم الی الجنة و احذرکم من النار، و امرکم بحقن الدماء و صلة الارحام و عبادة الله و رفض الاصنام و حج البیت، و صیام شهر رمضان، شهر من اثنی عشر شهرا، فمن اجاب فله الجنة » (2)
[من فرستاده رسول خدایم به سوی شما و شما را به بهشت می خوانم و از دوزخ برحذر می دارم و به جلوگیری از خونریزی و صله رحم و پرستش خدا و ترک بتها و حج خانه خدا و روزه ماه رمضان یکی از دوازده ماه دستور می دهم، و هر کس که پذیرفت بهشت از آن اوست. . . ]
پی نوشت ها:
1. تفسیر علی بن ابراهیم، ج 1، ص 65.
2. البدایة و النهایة، ج 2، ص 252. مجمع، ج 8، ص 244. . .
