سر حال از خواب بیدار می شوید. از آنجایی که زنگ ساعت با چرخه خواب، تقویم زندگی و گزارش ترافیکی همخوانی پیدا کرده، شما عملا از خواب می پرید. ورزش صبحگاهی را آغاز می کنید و روی عضلاتی تمرکز می کنید که سنسورهای بیومتریک موجود در لباستان می گویند لازم است به آن ها پرداخت.
10 ثانیه هم از تمام شدن تمرینتان نگذشته که صدای بوق آماده شدن صبحانه را از آشپزخانه می شنوید. مواد غذایی سالم و مغذی. پس از آن همه تفریح و خوش گذرانی های آخر هفته گذشته، بدن شما نیازمند صبحانه ای سالم است.
در حین خوردن صبحانه، تلویزیون اخبار و سر خط خبرهایی که شما به آن ها علاقه دارید را پخش می کند. ناگهان، ساعت هوشمندتان به لرزه در می آید: در بزرگراه تصادف شده. امروز که نوبت ارائه شما در شرکت است، هیچ جوره امکان دیر رسیدن وجود ندارد. اگر همین حالا حرکت نکنید، دیر می رسید.
اغلب فعالان حوزه تکنولوژی قبول دارند که در سال 2027، زندگی احتمالا چنین حالتی خواهد داشت. تکنولوژیِ همه جا حاضر، تقریبا همه لحظات زندگی شما را در آغوش خواهد گرفت و غیر محسوس زندگی را آسان تر، کارآمدتر و هم راستاتر با خواسته ها، نیازها و احساسات شما می کند.
چنین شکلی از زندگی، سوالی جالب را بر می انگیزد: در یک دنیای باشکوه که همه چیز کامپیوترهای متصل به هم و بهینه شده بدون نقص هستند، چه نیازهایی با وجود اسمارتفون برطرف خواهد شد؟
10 سال پیش در چنین روز و ساعتی، مردم پشت درب فروشگاه های بزرگ زنجیره ای صف کشیده بودند تا اولین تلفن هوشمند کمپانی اپل، یعنی آیفون را خریداری کنند. 29 ژوئن سال 2007، اولین آیفون روانه بازار شد و در کنار تلفن های هوشمند اندرویدی، انقلابی بزرگ در ثانیه ثانیه زندگی همه ما ایجاد کردند.
حالا، هر آماری را مشاهده کنید، اثرات لرزه ای که آیفون پدید آورد را در آن خواهید دید. 4 میلیارد انسان اسمارت فون دارند. این دستگاه ها سالانه صدها میلیون دلار درآمد ایجاد می کنند و سبب رشد همه صنایع شده اند، مثل خانه های هوشمند و پهپادها. اصلا چرا راه دور برویم، احتمال بالایی وجود دارد که مشغول مطالعه این مطلب روی موبایل هایتان باشید.
اما این شرایط دوام نخواهد آورد، هیچ چیز دوام ندارد که موبایل ها داشته باشند. موبایل درون جیب شما ممکن است تبدیل به مچبندی روی دست، عینکی روی چشم و یا هدفونی داخل گوش شود. وقتی سیری و گوگل اسیستنت بالاخره پتانسیل خود را بروز دهند، هر چیزی به فرامین صوتی شما پاسخ خواهد داد.
اصلا بیخیال این ها. یک راست می رویم سراغ رابط های مغزی. به یک کاری فکر می کنید و همان لحظه آن اتفاق رخ می دهد. در آن نقطه از تاریخ، شما فقط یک عینک واقعیت افزوده لازم دارید. اگر یک اپلیکیشن داخل عینک واقعیت افزوده شما بتواند تلویزیونی مجازی روی دیوار خانه ایجاد کند، اصلا چرا کسی دیگر تلویزیون بخرد؟
با این حال، همه معتقدند که عینک ها آمده اند که بمانند، حداقل برای مدتی. آوی گرینگارت، پژوهشگر گلوبال دیتا می گوید: «در حالی که آزمایش هایی با نمایشگرهای هولوگرافیک، خمیده و قابل رول کردن وجود دارد، اما فرم فاکتور پایه به همان شکل باقی می ماند. [شکل فعلی عینک ها] بهترین توازن میان تراکم اطلاعات، تعامل پذیری و قابلیت حمل را ارائه می دهد.»
تا 2027، اسمارت فون شما تبدیل به یک تکه شیشه خواهد شد که به صورت بی سیم شارژ می شود و باتری آن در هر بار شارژ تا هفته ها دوام می آورد. دوربین ها مثل پردازنده ها متحیرتان خواهند کرد. شبکه 5G که نسبت به آنچه امروز استفاده می کنید بسیار قابل اتکاتر خواهد بود، هر کاری را با سرعت بالا انجام می دهد. این هایی که گفتیم شبیه لیست آرزوهای هر خوره موبایل است ولی همه شان در حال توسعه هستند.
شرکت Corning همین حالا هم می تواند مدارها را درون گوریلا گلس قرار دهد که هم انعطاف پذیر هستند و هم فنا ناپذیر. کوالکام برای 5G آماده شده و می گوید طی دهه آینده همه جا آن را خواهید دید. هر چه که شما می خواستید در حال ظهور است.
به جای غصب جایگاه گجت های دیگر، اسمارتفون های 2027 به آن ها قدرت می بخشند. اندی رابین، خالق اندروید و اسنشال می گوید: «[اسمارتفون آینده] حباب اینترنت شخصی شما است. آن ها اتصال را در یک قدمی شما خواهند آورد، 24 ساعت روز، 7 روز هفته.»
به آن همانند کلکسیونی از ویژگی ها نگاه کنید که روی دیگر گجت ها در دسترس هستند: یک روتر بی سیم، یک دوربین، میکروفون، یک دسته از اطلاعات و پیش فرض ها.
اما بزرگترین تغییر زمانی رخ می دهد که هوش مصنوعی زندگی شما را احاطه کند. هوش مصنوعی خودروی شما را می راند، خانه تان را مدیریت می کند و بسیاری کارهای دیگر. آن را درون اسمارتفون، تبلت، ساعت، لپ تاپ، هدست واقعیت افزوده، آبگرمکن، کفش و همه وسایل خودتان خواهید داشت. هوش مصنوعی مهم تر از هر گجتی خواهد شد چون به درون هر گجتی نفوذ کرده و آن را مدیریت می کند.
تلفن شما زمانی به این دنیا وارد خواهد شد که رایانش را از دریچه نمایشگرها ببینید و نه کامپیوترها. تا 2027، کامپیوتر اولیه شما، هوش مصنوعی همه جا حاضری خواهد شد که روی شبکه فوق سریع 5G و پردازنده های اسنپدراگون شماره فلان قرار گرفته.
تعامل با این کامپیوتر از طریق صدا (که خسته کننده نیست)، ژست های حرکتی (که عجیب نیست) و کیبوردها (که تا آن موقع از بین نرفته اند) انجام خواهد شد، یا... اصلا هر جور که شما دلتان می خواهد. اما باز هم شما نیازمند یک نمایشگر هستید؛ نمایشگرها مثل لباس برای هوش مصنوعی هستند یا مثل یک بدن که بتوانند در آن تجسم یابند.
گادی آمیت، مدیر New Deal Design معتقد است که هر شخصی در نهایت سه نمایشگر باید داشته باشد. یکی از آن ها بسیار بزرگ خواهد بود، مثل یک تلویزیون. دیگری بسیار کوچک است، مثل یک مچبند یا ساعت و دیگری هم در قامت نمایشگرهای فعلی تلفن های هوشمند ظاهر می شود.
شاید بتوان آن را تا کرد تا راحت درون جیب هم جای بگیرد، شاید هم مثل دو قطعه جداگانه باشد که بتوان آن ها را به هم وصل کرد. این نمایشگر سوم هر شکلی که داشته باشد، احتمالا پر استفاده ترین نمایشگر شما خواهد بود. برای خواندن، گفتگو با دوستان، بازی کردن و حتی انجام دادن کارها. واقعیت مجازی بخش عمده ای از این کارها خواهد بود اما نه همه شان و مسلما نه در دهه آینده.
راستی، می دانید سال 2027 دیگر از چه چیزی استفاده نمی کنید؟ اپلیکیشن ها. نه به آن شکل امروزی که یک آیکون هستند و درون دنیای خودشان زندگی می کنند. اقبال ارشد، مدیر ارشد محصولات موتورولا که روی موبایل های محبوبی چون Razr و Droid کار کرده می گوید: «در حال حاضر [اپلیکیشن ها] خیلی احمقند. همه این آیکون ها را درون تلفنتان دارید، همه این نوتیفیکیشن های احمقانه هم هستند.»
وقتی که هوش مصنوعی و دیوایس ها بلوغ پیدا می کنند، اتفاق دیگری می افتد که ارشد به آن اشاره دارد: «هم صدا و هم رابط های نمایشگرها قرار است بسیار باهوش تر باشند.» این قابلیت که وقتی آیفون را آنلاک می کنید و سیری سعی می کند تشخیص دهد که چه اپلیکیشنی را می خواهید استفاده کنید را دیده اید؟ آن را برای همه چیز تصور کنید.
هنگامی که تکنولوژی هر شیء و سطحی را در کره زمین به تصرف خود در می آورد، آن موقع می توانید به نداشتن هیچگونه دیوایسی فکر کنید. به نزدیک ترین میز و یا پنجره ای نزدیک می شوید، با صورت خودتان وارد حساب کاربری می شوید و کامپیوتر حالا در برابر شماست. همین.
اما ارشد می گوید که مردم همیشه یک دستگاه شخصی می خواهند. وقتی که پردازنده ها سریع تر می شوند، عمده یادگیری ماشینی هوش مصنوعی می تواند روی تلفن همراه اتفاق بیافتد و نه فقط روی کلود.
باید تقاضا برای آن داشته باشیم، نه اینکه صرفا گوش به حرف بزرگ ترین کمپانی های دنیا دهیم و بپذیریم. دستگاهی می خواهید که به سادگی قابل بازیابی باشد، بتوانید آن را دست گرفته و بین کارها و در مسیر از آن استفاده کنید. دستگاهی که به معنای واقعی شخصی است.
ماندگارترین میراث آیفون طی یک دهه، میزان تغییری بود که در رفتار انسان ها ایجاد کرد. مردم به تایپ کردن و لمس نمایشگرها عادت کردند، آن ها را با خود به همه جا بردند و برای هر کاری از آن استفاده شد.
بسیار تغییرات صورت پذیرفته، بسیاری امکانات حالا در دسترس هستند ولی هنوز آخرین اسمارتفون ها شبیه به اولین ها هستند. تقریبا همه چیز در مورد تلفن همراه شما تا سال 2027 تغییر خواهد کرد اما دو چیز ثابت باقی خواهد ماند: تلفن شما مهم ترین گجتی خواهد بود که شما دارید و به سادگی هم درون جیب پشتی شلوار جینتان جا می شود.
