بانوی آفتاب
ماه جمادی، اوج رویارویی فضیلت و رذیلت و مجلای بزرگ ترین ابتلا و امتحان الهی برای همه ی تاریخ و همه ی نسل ها و قرون، بار دگر از راه رسید. بانگ بیدارگری و ظلم ستیزی یاس عصمت، هنوز از کوچه های در خواب رفته و غبارآلود مدینه به گوش می رسد و فریاد دادخواهی دخت پاک رسول (ص) در مسجد و محراب مدینه و بیت الاحزان بقیع طنین انداز است. هنوز شب های مدینه افشاگری ها و روشن گری های فاطمه (س) را بر در خانه ی انصار و مهاجر به یاد دارد، که چگونه نقاب از چهره ی پلید نفاق بر می دارد، اما در خواب رفته گان دنیاطلب یا فریب خوردگان بی حمیت، دختر مهر و رحمت را با بی مهری و زخم زبان پاسخ گفتند، لیک زهرا (س) دست و بازوی مولا شده، همه ی کینه ها و حقدهای بدری و خیبری را که می خواستند بر علی (ع) فرود آورند، به جان و دل می خرد و شکوه و واگویه ای نمی کند. و هنوز شعاع مهتاب سیزدهم جمادی، بغض نهفته ای از آخرین وداع پاره ی تن پیامبر (ص) با کودکان رنجورش دارد که دندان می سایند و مروارید اشک هایشان در سکوت غم بار شبستان بر گونه هاشان می لغزد و می شنوند که پدر چنین با ایشان نجوا می کند که هرگز هرگز، در وسعتی به گستره ی تاریخ و به شماره ی تمام آدمیان، کسی نباید مخفیگاه دفن مادر را بداند از بین چهل صورت قبر، و چه سخت است بر کودکانی خردسال، رازداری همراه با داغداری و بر هزار دستان عاشق گل، دم فرو بستن و پرده پوشی.
چه کس راز علی (ع) را دریافت آن هنگام که نیمه های شب نیز از تعقیب حرامیان و خواستاران نبش قبر محبوبش آسوده خاطر نبود، حتی آن هنگام که او را غسل می داد و به خاک می سپرد. آری علی (ع)، گوهر بی همتای رسالت و امامت یعنی دردانه ی رسول و سوره ی کوثر را مخفیانه در آغوش خاک نهاد، همچنان که ناله همی سر می داد: «اما حزنی فسرمد و لیلی فمسهر» .
و امروز خواهران مکتب فاطمی (س) با اعماق وجود بر این باور دست یازیده اند که راه فاطمه (س) راه آنان، ظلم ستیزی و نفاق زدایی او آرمان آنان، و عفت و پاکدامنیش کوبنده ترین سلاح در برابر اسلام زدایان داخلی و خارجی است و لذا در راه پاسبانی از حریم ولایت، با شناخت دقیق زمان و خودی از غیر خودی به سرور زنان عالم اقتدا کرده و تمام رنج ها و محنت ها را به جان می خرند تا پیام راستین و سبز انسیه ی حورا را به فرزندان روزگار خویش باز رسانند.
دست یاس عصمت یارتان
سردبیر