قال علیّ علیه السلام :
«مَنْ رَضِیَ عَنْ نَفْسِهِ کَثُرَ السّاخِطُ عَلَیهِ و الصَّدَقَةُ دَواءٌ مُنْجِحٌ وَ أَعمالُ العِبادِ فِی عاجِلِهمْ نُصبُ أَعیُنُهم فِی آجالِهِم»
(نهج البلاغه فیض الاسلام، کلمات قصار، شماره 6).
امیرمؤمنان علی علیه السلام (در نکوهش خودبینی و سود صدقه و...) می فرماید:
«هرکس خودبین باشد خشم کننده بر او بسیار شود (زیرا آدم خودبین مردم را خوار پندارد و به این جهت همه بر او خشمگین گردند) و صدقه داروئی است سودمند و شفادهنده (زیرا صدقه دل را متوجهِ دهنده آن می نماید و آن سبب می شود که خدا درد را از او دفع فرماید) و کردار بندگان در دنیایشان؛ در آخرت جلو چشمهایشان است». چنانکه خداوند می فرماید:(یَومَ تَجِدُ کُلّ نَفسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَیرٍ مُحْضرا....).
