قال علیٌ علیه السلام :
«ما خَیْرٌ بِخَیْرٍ بَعْدَهُ النّارُ و ما شَرٌّ بِشَرٍّ بَعْدَهُ الجَنَّةُ و کُلِّ نَعِیمٍ دُونَ الجَنَّةِ مَحْقُورٌ و کُلُّ بَلاءٍ دُونَ النّارِ عافِیَةٌ».
(نهج البلاغه فیض ص 1270)
امام علیه السلام در (نیکی و بدی حقیقی) می فرماید:
«خوشی و نیکی(سود دنیا) که پس از آن آتش باشد(موجب کیفر الهی گردد در حقیقت) خوشی و نیکی نیست، و ناخوشی و بدی(سختی دنیا) که پس از آن بهشت باشد(در حقیقت) ناخوشی و بدی نیست، و هر نعمتی پائین تر از بهشت، کوچک و بی اهمیت است، و هر بلا و گرفتاری کمتر از آتش، آسایش و آسودگی است(زیرا نعمتی را نعمت توان گفت که پی آن کیفر نباشد و سختی را سختی توان دانست که پی آن آسایش همیشگی نباشد).
