تل زینبیه
[1]
[2]
ای پرچم کربلا به دوشت زینب قربان تو و خشم و خروشت زینب تا موی سرت سپید شد از غم دوست شد کعبه دل سیاه پوش زینب (جواد شفق)
برای رسیدن به تل زینبیه، حرم ابو الفضل(ع) را دور می زنیم وآنگاه در طرف راست قبله حرم امام حسین(ع) به سالنی کوچک می رسیم که بر فرازش گنبدی کاشی کاری شده و آبی رنگ سر برآسمان می ساید. برای ورود به این سالن که تقریبا از تمامی ساختمان های اطراف بلندتر است، باید چند پله را طی کرد و بالارفت. اینجا کجاست؟! اینجا رصدخانه کربلا و عاشورا است. آنجا که زینب منظومه نور حسین(ع) در شط جاری شب ستم را رصد کرده است.
اینجا دیده بانی جبهه عاشوراست. آنجا که زینب(س) صفهای حق وباطل را و نبرد نور و ظلمت را به نظاره نشسته است.
زینبیه روضه مجسم کربلاست. از این رو، تا شروع به سخن کردم، سیل اشکها جاری شد و ناله ها به آسمان رفت. شاید این محل به دقت درطول تاریخ حفظ شده باشد; زیرا موقعیت جغرافیایی آن بارویدادهای تاریخی و گفته های مورخان دقیقا تطبیق می کند. حرم مطهر حسینی(ع) در گودی واقع شده است و تل زینبیه بلندیی مشرف بر حرم مطهر و قتلگاه ست با فاصله تقریبی سیصد متر.
این بلندی حدود همین مقدار نیز با خیمه گاه فاصله دارد. پس به خوبی می تواند حلقه وصل این دو پایگاه عاشورا (خیمه گاه وقتلگاه) باشد.
در سمت راست این سالن، رو به حرم مطهر حسینی، تصویری از نوع نقاشی های پرده های تعزیه خوانی نصب شده است که بیانگر حادثه عاشورا و نقش تل زینبیه است.
پس از صحبت و روضه در این مکان، از کنار تل زینبیه و از داخل بازار بسیار کوچک و شلوغی به سوی خیمه گاه حرکت می کنیم.
خیمه گاه در مقایسه با تل زینبیه بسیار گودتر است; حتی درمقایسه با حرم مطهر نیز گودتر به نظر می رسد و در قسمت قبله حرم مطهر قرار دارد.
.[2]
برگرفته از مقاله گزارشی از عتبات عالیات (5) - در حریم احرار اسوه آزادگان و توبه کنندگان، مجله کوثر، شماره 26