شعر انقلاب بویژه
[1]
، شعر دهه اول به جهت همزمانی و همسویی با جنگ، از بین زنان برتر عالم، زینب (س) را برگزیده است. و شاعران بیشترین سروده های حماسی خود رانثار او کرده اند.
عزیزالله زیادی:
دستهاتان خوشه چین تاکهای شعله باد
کین زن گریان به ناقه، یادگار حیدر است
[2]
احمد عزیزی:
بر این شام غریبان تا شب افتاد
به روی هر سری، صد زینب افتاد
[3]
حسن حسینی:
با زمزمه سرود یا رب رفتند
چون تیر شهاب در دل شب رفتند
تا زنده شود رسالت خون حسین
با نام شکوهمند زینب رفتند
[4]
سهیل محمودی:
چو آوردند یا رب آب و آتش
به روز خیمه و لب آب و آتش
ز اشک کودکان و داغ زینب
به هم پیوسته امشب آب و آتش (84)
علیرضا قزوه:
او یک شب خواب خیمه های امام حسین را دید
خواب زینب را
خواب رقیه را
و فردایش مرا به آقا سپرد و روانه کرد
[5]
حسین اسرافیلی:
زان فتنه خونین که به بار آمده بود
خورشید"ولا" بر سردار آمده بود
با پای برهنه، دشتها را زینب
دنبال حسین، سایه وار آمده بود
[6]
سلمان هراتی:
با ما بگو
زینب کجا گریست؟
زینب کجا به خاک فشانید
بذر صبر؟
بر ماسه های توای گردباد مرگ
وقت درنگ ناقه دلتنگی
زینب چه می نوشت؟
[7]
بازهم سلمان هراتی:
با زمزمه بلند توحید آمد
بالای سرشهید جاوید آمد
از زخم عمیق خویش سرزد زینب
چون صاعقه در غیبت خورشید آمد
[8]
محمدعلی محمدی:
کربلا بود و گردباد بلا
آتش افشان فتنه بر صحرا
داغ در داغ سینه زینب
سرخ در سرخ پیکر شهدا
[9]
و بالاخره حسن حسینی که شعر مذهبی را در شعر نو با گنجشک و جبرئیل به اوج رسانید: پلک صبوری می گشایی
و چشم حماسه ها
روشن می شود
کدام سرانگشت پنهانی
زخمه به تار صوتی تو می زند
که آهنگ خشم صبورت عیش مغروران را
منغص می کند می دانیم
تو نایب آن حنجره مشبکی
که به تاراج زوبین رفت
و دلت
مهمانسرای داغهای رشید است
ای زن
قرآن بخوان
تا مردانگی بماند
قرآن بخوان
و تجوید تازه را
به تاریخ بیاموز
و ما را به روایت پانزدهم معرفی کن
قرآن بخوان
تاریخ زن
آبرو می گیرد
وقتی پلک صبوری می گشایی
و نام حماسی ات
برپیشانی دو جبهه نورانی می درخشد:
زینب!
[10]
[2]
. زیادی، عزیز الله، خون فرات
[3]
.عزیزی، احمد، خوابنامه و باغ تناسخ، ص 12
[4]
. حسینی، حسن، همصدا با حلق اسماعیل
[5]
. ثابت محمودی، سهیل، دریا در غدیر، ص 67
[6]
. اسرافیلی، حسین، رباعی امروز، ص 96
[7]
. هراتی، سلمان، دری به خانه خورشید، ص 64
[8]
. هراتی، سلمان، از آسمان سبز، ص 160
[9]
. محمدی، محمدعلی، ما آن شقایقیم، ص 31
[10]
.حسینی، حسن، گنجشک و جبرئیل، ص 65 تا 67
