بوسه بر لبهای برادر (نوحه)

هرگز کسی چون من تن بی سر نبوسید

بوسیدم آن جائی که پیغمبر نبوسید [1]

حیدر نبوسید، زهرا نبوسید

حتّی نسیم صحرا نبوسید

وقتی که در دریای خون زینب شنا کرد

لب را به رگهای برادر آشنا کرد

گفت ای برادر، کو رأس پاکت

بینم چه سان من، غلطان به خاکت

این سر که ریزد از لبش شَهد حلاوت

فردا به نوک نی کند قرآن تلاوت

با این که این سر، مشکوة نور است

مهمان سرایش، کُنج تنور است

کربلا ای عاشقان چشم انتظار زینب است

راههای شام و غربت شرمسار زینب است

تا قیامت آسمانیها عزادار حسین

رودها تفسیر اشک بی شمار زینب است

نهضت سرخ حسینی گرچه در یک روز بود

همت ابلاغ بر تاریخ کار زینب است

ای علمها سر فرود آرید بهر احترام

رایت عباس اینک بی قرار زینب است

این محرّمها که پی درپی شکوفا می شود

حکمتش تا صبح محشر یادگار زینب است

نهضت سرخ حسینی گرچه در یک روز بود

همت ابلاغ بر تاریخ کار زینب است