نیایش بیست و هشتم
.دعای آن حضرت است به هنگام زاری به درگاه خداوند عز و جل.
ای خداوند،من از روی اخلاص،تنها و تنها تو را برگزیده ام و با همه وجودم به تو روی آورده ام و از هر کس که خود نیازمند توست رو بر تافته ام و به هر کس که از نعمت تواش بی نیازی نیست تمنایی نکرده ام.و بر آنم که در خواست نیازمندی از نیازمند دیگر سفاهت رأی است و ضلالت عقل.
چه بساای خداوند مندیده ام کسانی را که عزت نه از توطلبیده اند و به ذلت افتاده اند و جز از خزانه فضل تو توانگری جسته اندو بینوا شده اند و آهنگ بلندی کرده اند و به پستی گراییده اند.پس آن دور اندیش که از سر اعتبار نگریسته و چنین کسان را دیده،دردور اندیشی خویش به راه خطا نرفته است و اختیارش به راه صواب رهنمون گشته است.
توییای سرور و مولای منکه تنها و تنها پیشگاه توست که باید دست طلب به سوی آن دراز کرد،نه هر کس دیگر که از او چیزی می طلبند،تنها و تنها درگاه توست که باید از آنجا حاجت خواست،نه هر کس دیگر که از او حاجت می خواهند.
پیش از آنکه دیگری را بخوانم تنها و تنها تو را می خوانم و تنها به توامید می بندم و تنها دست دعا به آستان تو بر می دارم و تنها تو را ندامی دهم.
تویی ای خداوند من که به شمار یکتایی و آن توانایی که در آن ناتوانی راه نیابد،تنها و تنها صفت توست.قدرت و نیرومندی و علودرجت و رفعت،تنها و تنها از آن توست.
هر کس جز تو،در زندگی اش خواستار ترحم است،در کارش مغلوب است و مقهور،دستخوش گونه گون حالات است و سرگشته گونه گون صفات.
ای خداوند،تو برتر از آنی که تو را همتایانی باشند یا اضدادی،بزرگ تر از آنی که تو را همانندانی باشند یا اقرانی.منزهی تو و هیچ خدایی جز تو نیست.
