معنای زندگی به ساحت نامرئی عالم تعلق دارد، و انسان برای برقراری ارتباط میان جهان مرئی و جهان نامرئی باید تغییر کند و از سطح مرئی زندگی فراتر آمده، پیوند میان ابعاد پیدا و پنهان جهان را در خود تحقق بخشد. آنگاه معنای زندگی کشف می شود. آنچه می تواند این دگرگونی را در هر کس پدید آورد، عشق است.(6) عشق، نیروست و بی تردید تجلّی خداوند(7) و رشته ارتباط با جهان نامرئی است. پی گیری افسانه شخصی به دلیل شور عشقی که در درون بر می انگیزد، اهمیتی جادویی و معجزه آسا می یابد. عشق و شهامت نیروها جادویی است که هیچ طلسمی آنها را از بین نمی برد و با آنها هر طلسمی شکسته می شود.
حرکت در پی ندای دل، عشق عظیمی را نسبت به خود و همه کائنات و انسان ها بر می انگیزد که پائولو آن را آگاپه(8) می نامد. آگاپه به معنای عشق الهی، سرازیر شدن نیروی روح جهان به سوی ماست، زیرا روح جهان از عشق سرشته شده است.(9) عشق بی کران و نیرومندی که زندگی با آن معنا می یابد. عشقی که شخص را به روح کیهانی پیوند زده، او را با گیتی یگانه می سازد؛ از این رو پی گیری افسانه شخصی کیمیاست و انسان را به نیروهای سحرآمیزی که گنجینه درونی اوست می رساند. گنجینه ای که در چند تکه سنگ یا فلز خلاصه نشده، وحدت با همه گیتی را به واسطه پیوند با روح جهان در بر می گیرد. کسی که با پیروی از دنبال کردن رؤیاهای خود، به گنجینه عشق و اشتیاق دست یابد، فریاد بر می آورد که «در خود بادها، صحراها، اقیانوس ها، اخترها و هر آنچه در کیهان آفریده شده است، دارم. ما همه توسط یک دست خلق شده ایم و یک روح داریم».(10) آری این کیمیایی است که انسان را به کل جهان تبدیل کرده و جهان کل را به درون انسان می آورد.
برای کسی که رؤیاهایش را باور کرده و روح جهان را یافته است، همه هستی سرشار از عشق است. «عشق یک لحظه شیفتگی نیست. عشق، تجلی نیرومند و سخاوتمندی از زندگی ماست؛ شخصیت انسان در کامل ترین مرحله نموّ خود».(11) در این مرحله از رشد و کمال است که عملکرد فرد به تمامیت رسیده، با توان و اشتیاقی بالا انجام می شود. روح او با عشق کامل با هر چیز مواجه شده و همه را می پذیرد؛ سختی ها و شکست ها را و شادی ها و موفقیت ها را.
اما مردم معمولاً بر اساس ترس و گریز زندگی می کنند. زندگی بعضی در حقیقت فرار از رنج ها و مشکلاتی است که ممکن است پیش آید. به این علت، از خود بیگانه شده، دیگر نمی توانند خود، زندگی و دیگران را عاشقانه بپذیرند.
معشوق پیلار، در رمان «کنار رود پیلار» این وضعیت را در قالب حکایتی بازگو کرده، شخصیت بیگانه «دیگری» را معرفی می کند که در وضعیت هراس و گریز، به جای شخصیت حقیقی فرد قرار گرفته و به جای او زندگی می کند.
« دیگری کسی است که به من آموخته اند باشم؛ اما من نیستم. « دیگری» اعتقاد دارد که انسان مجبور است، تمام زندگی اش را به این فکر کند که چطور آن قدر پول جمع کند که وقتی پیر شد، از گرسنگی نمیرد. آن قدر فکر می کند و آن قدر نقشه می کشد که تنها وقتی می فهمد، زنده است که روزگارش روی زمین به پایان رسیده؛ اما دیگر خیلی دیر شده.
... [اما [من همان کسی هستم که هر کدام از ما هستیم، اگر به ندای قلب مان گوش بدهیم؛ کسی که در برابر راز زندگی حیرت زده می شود که قلبش به روی معجزه ها باز است که در آن چه می کند؛ احساس شادی و شیفتگی می کند. فقط «دیگری» از ترس نومیدی، نمی گذاشت من این طور رفتار کنم. ...از آن لحظه ای که «دیگر» را از زندگی ام اخراج کردم، انرژی ایزدی معجزاتش را تجلی می بخشد».(12)
بنابراین عشق دگرگون می کند و انسان را به حقیقت خویش می رساند؛ آنچه استعدادهای او را شکوفا می سازد و می رؤیاند. البته این به تنهایی کافی نیست؛ آگاهی و درک این تحول و پذیرش آن نیز لازم است. با آگاهی و معرفت می توان، بعد مادی و مرئی را حفظ کرد و با عشق، به جنبه نامرئی جهان نفوذ کرد؛ به بیان دیگر، بعد پنهان هستی را پیش آورد و بدین سان زندگی را معنا بخشیده، معجزه ها را آشکار ساخت. معجزه هر لحظه زندگی است که سرشار از عشق و هیجان زیسته شود، تجلّی خداوند در آن درک شود. این روشنایی با معرفت استحاله و پیوند این دو ممکن است.(13)
وقتی انسان، شجاعت دگرگونی را می یابد و استحاله عشق را می پذیرد، با فرشتگان همگام می شود. «فرشتگان عشق هستند؛ عشقی که دائم در جنب و جوش است. آنان هرگز آرام و قرار ندارند؛ برای رشد، می کوشند و فراتر از خیر و شر هستند. عشقی که همه چیز را می سوزاند؛ همه چیز را نابود می کند؛ همه چیز را می بخشد... هیچ عشقی در حال صلح نیست. هر که جویای آرامش باشد، باخته است».(14) آرامشی که به بهای از دست دادن رؤیاها پدید می آید، به زودی رنجی ژرف و افسردگی بزرگی به دنبال می آید.
