مرحوم نوری با ذوق و قریحه سرشار خود شاگردان ادب و معانی را به شور و نشاط می آورد. و در قصیده های زیبایش حقیقت را در قالب شعر بیان می کرد از آهنگ اشعارش صدها دل و ذوق مجذوب می شدند و با نکات مملو از کنایه و استعاره افکار بلند و وارستگی خود را به نمایش می گذاشت. اشعار او کانون عشق، پیکار و گرایش به دین و حق پرستی بود و خود که همواره برای حفظ ارزشهای مقدس در تلاش بود، با ابزار مختلف جامعه را روشنی می داد و در قالب شعر به تغذیه فکری جامعه می پرداخت. و با شعر انتقادی اوضاع اسفبار عصر خود را به تصویر می کشید:
هر چه زیبا دید این گردون دون
کرد او را در جهان خوار و زبون
هر که با گفتار حق مأنوس شد
عاقبت اندر قفس محبوس شد
هر کسی زشت است و عیبش بیشمار
احترامش می کند این روزگار
«نور یا» لب بند خاموش از سخن
ورنه چون طوطی شوی غرق مِحَن
از نظر مرحوم نوری جهان بر عشق استوار است، در عرفان اسلامی خداوند حرکت حُبی دارد و می خواهد صفات و اسماء خویش را در آئینه طبیعت ظاهر سازد:
عشق مجازی مطلب ای عزیز
که عاقبت از روی تو ریزد تمیز
عشق گُل و مُل مکن از خود پدید
عشق بر آن بند که گل آفرید
هر چه به دنیا همه فانی بود
عشق بر آن بند که باقی بود
در اشعار خود که، بر خواسته از عمق دینداری و درد اجتماع است و عصاره ایده ئولوژی اش را می فهماند، اقیانوس بیکران عشق و عرفان را به نمایش می گذارد و می گوید:
هنوز لاله رخان در میان بستانند
به ناز رهزن دینند و خصم ایمانند
بسوز عاشق بیدل که سالکان طریق
به سوز و ساز توان داد عشق بستانند
ملامتم منما گر به دوست مأنوسم
که شاکران درش هم عنان کیوانند
به شهر عشق بیا و ببین که دلشدگان
امیر گردش چشم سیاه مستانند
دلی که مهر ندارد درخت بی ثمر است
بتی که نیست وفایش به هیچ نستانند
گرفتم آنکه از من برگرفتی و رفتی
بترس از آن که ز دست تو نیز بستانند
مها به عاشق دلداده ناز کن و وفا
که خلق قیمت وصل تو را نمی دانند
بیا و بر سر خاک من ای پَری، بنشین
که کشتگان من بی وفا مسلمانند
بیا به خانه بدوشان مده دل ای «نوری»
که این گروه جفا پیشه سُست پیمانند
