اشاره
کانت سخت دلمشغول جنبه عملی اخلاق بود و می کوشید تاملات خود را در باب فلسفه اخلاق، در عرصه واقعیت نیز بیازماید و از نظرگاه خود به آنها پاسخ دهد. یکی از این مسائل، تکلیف راستگویی و پرهیز از دروغ است که کانت مصرانه بر آن است که هرگز نباید دروغ گفت و این قاعده هیچ استثنایی ندارد. باید راست گفت، اگرچه این راستگویی نتایج ناخوشایندی برای ما و یا دیگران دربرداشته باشد و از دروغ حتی نوع خیرخواهانه آن پرهیز کرد، هرچند به ظاهر نتایجی خوشایند داشته باشد.
کانت در این نوشته کوتاه اما مهم، برای اثبات نظر خود دو دلیل می آورد. نخست آن که هرگونه استثنایی به قاعده راستگویی، به نقض و بی اعتباری اصل قاعده می انجامد. دیگر آن که اگر در موردی دروغ گفتیم، اخلاقا و حتی قانونا مسئول همه نتایج ناخواسته و پیش بینی نشده دروغ خود هستیم. این نوشته مورد استناد و حث بسیاری کسان واقع شده است; از جمله جیمز راچلز، کریستین کورس گارد و الیزابت انسکم. از این رو ترجمه آن مناسب به نظر رسید.
