از قطر گزارش رسید: آقای شیخ یوسف قرضاوی که از نویسندگان سرشناس مصری در قطر و مورد توجه دانشگاهیان آنجاست در سخنرانی خود، نسبت به ایمان «شیخ الاباطح » حضرت ابو طالب رضوان الله علیه (یگانه یار و یاور پیامبر در دهساله آغاز بعثت) اظهار تردید کرده و احیانا محکوم به کفر کرده است.
این نامه با توجه به مضامین دو مقاله ایشان که یکی در رثاء «محمد غزالی » ودیگری در باره تقریب میان مسلمانان نوشته است، تنظیم گردیده و در آن از برخورد نویسنده محترم با ایمان ابو طالب انتقاد گردیده ودر پایان به دلایل اجمالی ایمان ابو طالب اشاره شده است.
و سرانجام با ارسال بحث مستدل وگسترده برگرفته از کتاب «سید المرسلین » (ترجمه فروغ ابدیت) در باره ایمان ابو طالب به ضمیمه چند کتاب فقهی وکلامی به کوچک ترین وظیفه خود در ارتباط با پدر امیر مؤمنان علیه السلام عمل نمودیم.
بسم الله الرحمن الرحیم
فضیلة الاستاذ الجلیل الشیخ یوسف القرضاوی حفظه الله ورعاه.
السلام علیکم ورحمة الله وبرکاته
نسال الله لکم دوام الصحة و التوفیق لخدمة الاسلام والمسلمین.
اما بعد; فقد وقفنا فی احدی المجلات الاسلامیة علی مقالة رثائیة قیمة لکم بمناسبة رحیل المفکر الاسلامی القدیر الشیخ الغزالی رحمه الله تحت عنوان: «النجم الساطع ».
ولقد کان الشیخ الغزالی حقا کما وصفتموه العقل الذکی، والقلب النقی، وصاحب الرشد فی الفکر والشجاعة فی الحق، والغیرة علی الدین فقد صدع بما یری انه الحق غیر آبه بما یثیره رایه الصریح، من انتقادات و اعتراضات، لانه کان کما قلتم حر الفکر والضمیر، حر اللسان والقلم، و لانه رفض الخضوع لاهواء العوام کما فعل ادعیاء العلم الذین یحسبهم الناس دعاة !!
ولقد طالعنا فی نفس الوقت ورقتکم القیمة الی الندوة الثانیة للتقریب بین المذاهب الاسلامیة بالرباط (12/14 ربیع الثانی 1417) التی انطلقت من روح متوقدة متطلعة الی عزة المسلمین و فهم عمیق ومنطقی للقرآن و السنة.
وقد اعجبتنا فی هذه الورقة رؤیتکم الصائبة حول ما یحول دون تحقیق الوحدة الاسلامیة الکبری و التقریب بین فصائل المسلمین وطوائفهم، و ابرز ذلک فراغ نفوس المسلمین من الهموم الکبیرة و الامال العظیمة، و اعتراکهم علی المسائل الصغیرة و الهامشیة من فروع العقیدة او الفقه، وقد کان من الواجب کما قلتم فی تلک الورقة علی الدعاة والمفکرین الاسلامیین ان یشغلوا جماهیر المسلمین بهموم امتهم الکبری و لیلفتوا انظارهم و قلوبهم و عقولهم الی ضرورة الترکیز علیها والتنبیه لها.
والحق کما تفضلتم: مشکلة المسلمین الیوم لیست فی الذی یؤول آیات الصفات واحادیثها بل فی من ینکر الذات والصفات الالهیة جمیعا ویدعو الی العلمانیة والالحاد، ومشکلة المسلمین لیست فیمن یجهر بالبسملة او یخفضها او لایقرؤها فی الصلاة، ولا فیمن یرسل یدیه فی الصلاة او یقبضهما، انما مشکلة المسلمین فیمن لا ینحنی یوما لله راکعا ولا یخفض جبهته لله ساجدا ولا یعرف المسجد ولایعرفه...
ولا... ولا... انما... انما ...
وبالتالی ان المشکلة حقا هی وهن العقیدة فی النفوس وتعطیل الشریعة فی الحیاة وانهیار الاخلاق فی المجتمع و اضاعة الصلوات ومنع الزکوات واتباع الشهوات وشیوع الفاحشة وانتشار الرشوة وخراب الذمم و سوء الادارة وترک الفرائض الاصلیة و ارتکاب المحرمات القطعیة وموالاة اعداء الله ورسوله والمؤمنین.
ان مشکلة المسلمین کما تفضلتم فی تلک الورقة تتمثل فی الغاء العقل وتجمید الفکر وتخدیر الارادة، و قتل الحریة، و اماتة الحقوق، و نسیان الواجبات، و فشو الانانیة و اهمال سنن الله فی الکون والمجتمع.
وهی بالضبط وعلی التحدید کل هذا، وبخاصة ما ذکرتموه فی ارقام سبعة تحت عنوان هموم سبعة اساسیة.
ولقد اعجبتنا کل هذه الرؤی جملة وتفصیلا وتمنینا لو کان مثل هذه الرؤیة والبصیرة شائعة بین مفکری الاسلام وعلمائه الیوم سنة وشیعة ومن جمیع الفرق والمذاهب، وکان هناک تعاون صادق وعمیق ومتواصل لحل هذه المشکلات ما دامت کل هذه الفرق والمذاهب متفقة علی وحدانیة الله، ورسالة النبی الخاتم محمد بن عبد الله صلی الله علیه و آله و سلم، وارکان الاسلام العملیة، ومکارم الاخلاق، وامور کثیرة اخری تفوق الحصر، وتستعصی علی العد و الاحصاء.
وتمنینا لو کان المسلمون یکفون الی جانب ذلک عن التراشق بسهام الاتهام فیما بینهم، ویتحررون من عقدة الطائفیة و اسالیبها الجاهلیة، ویقومون بدل ذلک بمدارسة ما هو من نقاط الخلاف و الاختلاف بروح اخویة ونهج علمی و اسلوب رصین ویفسحون للجمیع فرصة التعبیر عن مذاهبهم، والادلاء بادلتهم وبراهینهم فی جو ملؤه رحابة الصدر و اتساع الفکر والسماحة ویترکون اثارة ما یبعد القلوب بعضها عن بعض، ویکدر الصفو، ویفسد المودة.
غیر اننا بلغنا انکم فی محاضرة لکم فی «قطر» تعرضتم بسوء لشیخ الاباطح ناصر الاسلام وحامی نبیه الاکبر ابی طالب رضوان الله تعالی علیه الذی تکفل رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم و آواه، وحامی عنه بعد ابتعاثه بالرسالة، وضحی فی سبیل دعوته براحته ونفسه، وباولاده وافلاذ کبده کاتما ایمانه، ومتقیا قومه العتاة لیبقی علی منصبه، من اجل ان یخدم فی ظله الرسول والرسالة، ویدفع به عنهما اذی معارضیهما، وکیدهم کما فعل مؤمن آل فرعون طوال اربعین سنة، بلا انقطاع.
فهل تری کان حقیقا بان ینکر فضله، وتتجاهل خدمته وهو الذی صرح بصحة الرسالة المحمدیة وصدق الدعوة النبویة الخاتمة فی قصائده، واشعاره وترجم ایمانه، بالوقوف الصریح هو و ابناؤه الغر الی جانب رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم.
و علی فرض التسلیم فهل هذه هی واقعا مشکلة الامة الاسلامیة الیوم و انتم الادری بمشاکل الامة، وهل التنکیل بحامی الرسول، والایقاع فیه من ما یخدم الامة ؟!
هل یکون ابو طالب مع کل تلکم المواقف المشرفة ومع کل تلک الاثارة الصریحة الکاشفة عن عمق ایمانه بالرسالة المحمدیة مشرکا، و ابو سفیان الذی اشعل حروبا وقام بمؤامرات مدة عشرین سنة و ابناؤه الذین کانوا اساس المشکلة ومبدا الانحراف فی المسار الاسلامی، مسلمین موحدین یستحقون کل تقدیر وکل احترام منا ؟!
وهل تری لو کان ابو طالب والدا لغیر علی علیه السلام کان یری هذا الحیف من قبل ابناء الاسلام؟!
هلا کنتم بافضلیة الاستاذ وانتم علی ما انتم علیه من مستوی رفیع ومرموق فی الرؤیة والبصیرة علی نهج زمیلکم الراحل الفقید الشیخ الغزالی رحمه الله من الصدع بالحق، وعدم الخضوع للمرویات الباطلة.
نحن وقد وقفنا علی الکثیر من مؤلفاتکم القیمة الزاخرة بالفکر المشرق کنا ولا نزال نامل ان تنصفوا الحقیقة ولا تقعوا فیما وقع فیه الاولون من غمطها وتجاهلها والجنایة علیها، وان تکونوا المرجع الامین لشباب هذا العصر فی تصحیح التاریخ، وتنقیته من الاباطیل، ورفع الضیم والظلم عن المظلومین.
و رحم الله ابن ابی الحدید القائل:
و لولا ابو طالب و ابنه لما مثل الدین شخصاو قاما فهذا بمکة اوی و حامی و ذاک بیثرب ذاق الحماما
کل ذلک لو کان النبا الواصل الینا عن محاضرتکم صادقا، و ارجو ان لایکون کذلک.
هذا ونرسل الیکم ما قمنا به من دراسة لایمان ابی طالب فی ضوء الکتاب والسنة والتاریخ، وقد طبع ضمن دراستنا لحیاة وتاریخ سید المرسلین صلی الله علیه و آله و سلم.
ثم اننا انطلاقا من ضرورة السعی لایجاد المزید من التفاهم والتقارب نرسل الیکم کتاب: الاعتصام بالکتاب والسنة، و حکم الارجل فی الوضوء، و الاسماء الثلاثة، واملنا ان تکون هذه الکتب خطوات علی سبیل تحصیل التقارب بین الفقهین.
وختاما نقول: انکم فی ورقتکم للمؤتمر رجحتم قول الامام احمد فی مسالة خلق القرآن، وما قوله الا «قدم القرآن »، وکیف یکون هذا القول، القول الارجح و لیس القدیم الا الله سبحانه، فیکون القرآن عندئذ الها ثانیا، وهو یضاد اصل التوحید.
ولو ارید من قدم القرآن قدم علمه سبحانه فهذا امر لا سترة علیه ولانزاع فیه.
والجدیر بمن یاخذ العقائد من الکتاب والسنة ان لا یخوض فی هذا الموضوع بحجة ان الکتاب والسنة لم یذکرا شیئا حول قدم القرآن و حدوثه لو لم نقل انه تبنی حدوثه.
وتقبلوا فی الختام اسمی تحیاتنا، وافضل تمنیاتنا، وفقکم الله لصالح العلم والعمل والسلام علیکم ورحمة الله وبرکاته.
قم - الحوزة العلمیة
جعفر السبحانی
تحریرا فی 15/11/1417 ه ق
