سرمقاله
اینک در آستانه هفتمین انتخابات ریاست جمهوری اسلامی قرار داریم. طی ماه های اخیر، یک سلسله رایزنی ها، سنجش اوضاع و احوال سیاسی، آرایش نیروها، طرح شدن چهره های سرشناس سیاسی و فعالیت ه ای فشرده احزاب و گروه ها و فعالان سیاسی، نوعی فضای تبلیغات زودرس را به کشور، به ارمغان آورده است.
شک نیست که گرم شدن فضای انتخابات و حساس شدن مردم به این امر، به گونه ای که حضور پرشور آنها را در انتخابات، به دنبال آورد، از دید وفاداران به نظام اسلامی، مغتنم است. اما در مرحله کنونی، توجه به چند نکته، ضروری به نظر می رسد:
1. طبق روال معقول و معمول و پذیرفته شده در دنیا، بهترین شیوه این است که نامزدها یا گروه های طرفدار آنها سیاست ها و برنامه های خود را اعلام کنند تا مردم به طرح ها و برنامه ها رأی بدهند نه به اشخاص و چهره ها!. به تعبیر برخی از تحلیل گران، حتی اگر بعضی از رؤسای جمهوری دوره های پیشین، در انتخابات شرکت کند و پیروز شود، معلوم نیست سیاست آن دوره را تعقیب کند! بنابراین باید طرح ها و برنامه های نامزدها، در زمینه های مختلف، در وضع کنونی، روشن گردد.
2. تمام تلاش ها بر این محور متمرکز شود که حضور و شرکت حداکثری مردم در انتخابات تضمین شود؛ چرا که در شرایط کنونی کشور، پشتوانه مردمی نظام، امری ضروری و تأثیرگذار است و ملّت شریف و وفادار ما، هر وقت لازم بوده در صحنه ها حاضر شده و امتحان خود را به شایستگی داده و پایبندی خود را به آرمان های بلند انقلاب اسلامی نشان داده است که آخرین نمونه آن، راه پیمایی با شکوه بیست و دوم بهمن سال گذشته بود.
بر نخبگان و سیاست مداران است که زمینه چنین حضوری را بار دیگر فراهم سازند و دِین خود را به ملت ادا کنند.
طبعا هرگونه موضع گیری و برخورد و اظهارنظر گروه ها و احزاب و شخصیت ها که موجب دلسردی مردم و بی تفاوتی آنها در برابر انتخابات شود، به شورانگیزی و جدّیّت انتخابات لطمه می زند.
3. انتظار می رود که نامزدها، و هم طرفداران آنها از شیوه ناسالم «هدف، وسیله را توجیه می کند» که مربوط به سیاست بازان ماکیاولی و بی عقیده است، پرهیز کنند، به ویژه از تحریک قومیّت ها و دامن زدن به انتظارهای غیر واقعی و غیر مقدور، خودداری ورزند و در رأس شعارهایشان، شعار اسلام خواهی و عمل در چارچوب قانون اساسی باشد.
