انیس قرآن

در طول سال هایی که من در خدمت امام بودم همواره می دیدم که امام عنایت خاصی به قرآن داشتند. یک بخش از عنایت ایشان مربوط به قرائت قرآن بود. ایشان یکی از وظایف خودش را، مانند نمازهای واجب، قرائت قرآن قرار داده بودند و بر آن مراقبت داشتند که گاه به پنج نوبت می رسید و این اهتمام ایشان باعث شده بود که هر ماه سه بار قرآن را ختم کنند، که البته این قرائت در ماه مبارک رمضان بیشتر می شد. در سالی که ایشان درماه مبارک رمضان به محلاّت تشریف آورده بودند هر وقت که خدمت ایشان می رسیدیم، می دیدم که اشتغال به قرائت قرآن دارند و ماه مبارک رمضان که درس های حوزه تعطیل می شد و طلّاب از امام می خواستند که در این ماه درس را شروع کنند، امام می گفتند: ماه رمضان خود یک کار است؛ و منظورشان خواندن قرآن و ادعیه و عبادت بود، در خانه هم مرتب به اهل منزل سفارش می کردند که قرآن را فراموش نکنند و استمرار بر قرائت داشته باشند. از سوی دیگر قرائت امام همراه با تدبر در آن بود. گاهی وارد اتاق می شدم، می دیدم ایشان هنگام قرائت توقف می کردند و به فکر فرو می رفتند و به افرادی که خدمت ایشان بودند نکات لطیفی را از قرآن با زبانی ساده بیان می کردند. خیلی از اوقات آن قدر جالب و جذاب بود که ما را از این عالم به عالم دیگری می برد. امام، قرآن را کتاب هدایت در همه زمینه ها می دانستند و تأسف می خوردند که قرآن دربین مسلمان ها مهجور شده است. لذا به مناسبت های مختلف از قرآن سخن می گفتند که هم اکنون حدود چهارصد مورد آن توسط مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام جمع آوری شده است.

نکته آخر این که من، هم درسفارش های امام به حاج احمد آقا و هم در بیانات ایشان دیدم که ایشان می فرمودند: استادم مرحوم شاه آبادی به من سفارش می کرد که سوره حشر را: «یا ایها الذین آمنوا التّقوا اللّه ولتنظر نفس ما قدّمت لغد واتّقوا اللّه انّ اللّه خبیر بما تعملون»؛ ای کسانی که ایمان آورده اید، از خدا پروا کنید، و هر کس باید بنگرد که برای فردا ـ روز رستاخیز ـ چه پیش فرستاده است و از خدا پروا داشته باشید، که خدا به آن چه می کنید آگاه است».

حشر (59)، آیه 18