زنجفیل یا زنجبیل گیاهی است با نام علمی Zingiber officinalis و نام عمومی Ginger که بومی نواحی قاره آسیا بوده ولی به علت استفاده وسیع در حال حاضر در استرالیا، برزیل، چین، هند، جامائیکا و غرب آفریقا کشت می‌گردد. قسمت مورد استفاده اندام زیرزمینی آن است که از قدیم به عنوان گیاه دارویی و غذایی مورد مصرف می‌باشد. این گیاه در ایران نمی‌روید و از قدیم جزو اقلام وارداتی بوده است. زنجفیل از زمان باستان در طب سنتی چین و هند (آیورودا) جایگاه خاصی داشته و در قرن 13 میلادی به اروپا راه یافته است. اثراتی را که برای زنجفیل در طب سنتی جهان و ایران ذکر نموده‌اند شامل آثار مقوی قلب، ضد تهوع و استفراغ، افزایش قوای جنسی، ضد درد و درد مفاصل، ضد نفخ، افزایش دهنده هوش و حافظه، ادرارآور و آثار ارزشمند دیگر است. ابن‌سینا در کتاب قانون راجع به زنجفیل چنین فرموده است: زنجفیل دارای مزاج گرم و خشک، دارای آثار ملین و بادشکن، افزایش دهنده هوش و حافظه، برطرف کننده تیرگی چشم، افزایش دهنده شهوت، بندآورنده اسهال، هضم کننده و مقوی کبد و پادزهر حشرات موذی است. همچنین در کتاب مخزن الدویه از منابع مهم طب سنتی ایران و جهان راجع به زنجفیل چنین نوشته است: زنجفیل مقوی قوت حافظه، هاضمه، معده و کبد است. ضد کرم، ادرارآور، ضد اسهال و رفع تشنگی می‌کند. افزایش دهنده قوای جنسی، رفع درد مفاصل و رفع سموم حیوانات را دارا است. تحقیقات سال‌های اخیر بر روی زنجفیل تمامی تجارب طب سنتی را تایید نموده و به همین دلیل صنایع دارویی جهان داروهای زیادی از آن تهیه و به بازار عرضه نموده‌اند. برای استفاده راحت و صحیح زنجفیل، جدیدا قطره‌ای از آن به بازار عرضه شده و از طریق داروخانه‌های سراسر کشور و بدون نسخه در اختیار مصرف کنندگان می‌باشد. نام این فرآورده آرومین (Arheumin) می‌باشد و در مشکلات مفاصل (دردهای دست، پا، کمر و گردن)، گوارشی (اسهال، نفخ، درد و اسپاسم)، تهوع و استفراغ (زمان حاملگی، مسافرت و شیمی درمانی)، ناتوانی جنسی، سرماخوردگی، اختلال هوش (آلزایمر) و ضعف ایمنی بدن مورد مصرف است.
منبع:مجله‌ی آشپزباشی، شماره 36