برای رسیدن به کافه کیوسک، راهروی تاریکی را تا انتها می‌روید تا به در قرمز رنگ یک بادجه‌ی تلفن برسید. این در قرمز، شما را از دنیای خیابان کریمخان و شلوغی‌هایش جدا می‌کند. کافه، یک مستطیل بزرگ است که تقریباً همه‌چیزش خاکستری است.
دیوارهای کافه یا سیمانی و طوسی هستند، یا آجری.
روی دیوار بلند و سیمانی کافه، یک قاب عکس سیاه و سفید هست و جز آن هیچ اثری از شلوغی و تزئینات اضافه نیست. نورپردازی مدرن است و کافه نور کم اما دلنشینی دارد.
جایی روبروی بار، یک کیوسک تلفن قرمز است با یک تلفن قدیمی. با وجود این تلفن و فضایی که به آن وارد شده‌اید، کاملاً احساس می‌کنید که قرار است در زمان سفر کنید. موسیقی کافه شما را در این سفر همراهی خواهد کرد. یک آهنگ از دهه‌ی هفتاد میلادی، یک آهنگ جز، یک آهنگ راک و یک آهنگ هاوس امروزی.
انتهای کافه، یک حیاط کوچک هست. حیاطی که یک حوض دارد. دور تا دور حوض گلدان‌های گل هست و فواره‌ی کوچکی وسط حوض قرار دارد. دیوارش را طاقچه‌ی کاکتوس‌ها پوشانده و چهار میز گرد و دو میز باریک دیواری، برای آن‌که از زیبایی غریب این حیاط لذت ببرید در آن قرار دارد. سیگار کشیدن در این حیاط آزاد است.
اگر طرفدار سادگی و فضای مدرن هستید کافه کیوسک، کافه‌ی شماست. کافه‌ای که در و دیوارش به شما آرامش می‌دهد و از تزئینات اضافه و آزاردهنده در آن خبری نیست. اگر هم گوشه و کنار وسیله‌ای هست که کاربردی ندارد، وجودش برای برقراری آن آرامش ضروری است.
منوی کافه، چهار صفحه دارد. صفحه‌ی قهوه‌ها، نوشیدنی‌های گرم، میلک‌شیک‌ها و نوشیدنی‌های سرد و غذاها و منوی صبحانه. می‌توانید برای صرف یک صبحانه به کافه کیوسک بروید و ساعتی در حیاط بنشینید و از هوای خوب و صبحانه‌ی خوب لذت ببرید. یا اگر از شلوغی کریمخان خسته شده‌اید، می‌توانید ساعتی را با موسیقی خوب و آرامش طوسی رنگ کافه پشت یک میز بنشینید و کتابی بخوانید.
پیدا کردن جای پارک در خیابان کریمخان کار دشواری است. اگر با ماشین به کافه کیوسک رفتید، باید در یکی از فرعی‌ها پارک کنید. اگر هم با تاکسی یا اتوبوس به کافه می‌روید، از میدان هفت تیر تا کافه کیوسک راهی نیست.