اعتماد و دلبستگی به دنیا با آنچه از آن به چشم می بینی، نادانی است.
کوتاهی در کار نیک با یقین به پاداش آن زیان است.
اطمینان به هرکس پیش از آزمودن او، کار مردم ناتوان است.
بدانید که از نعمتها فراخی مال است و بهتر از فراخی مال، تندرستی است و بهتر از تندرستی، دل از گناه محفوظ بودن است.
کار نیک را به جای آرید و چیزی از آن را خرد مشمارید.
آن که نهان خود را اصلاح نماید خدا آشکار او را نیکو فرماید.
به یاد دارید که لذتها تمام شدنی است و پایان ناگوار آن بر جای ماندنی است.
ستودن بیش از آنچه شایسته است، چاپلوسی است.
سخت ترین گناهان گناهی است، که شخص آن را آسان و کوچک پندارد.
هرکه به روزی که خدا داده خشنود باشد به آنچه از دست داده اندوهگین نشود.
هرکه پُر گوید، خطا و اشتباه بسیار کند.
بزرگترین عیب آن است که چیزی را زشت انگاری که خود به همانند آن گرفتاری.
آن که نخواهد آبرویش بریزد، از حلال بپرهیزد.
هیچ عزتی ارجمندتر از پرهیزگاری نیست.
هیچ گنجی پرمایه تر از قناعت نیست.
مردم دشمن آنند که نمی دانند.
هرکه خود را بزرگوار دید، شهوتهایش در دیده وی خوار گردید.
به بازماندگان دیگران نیکی کنید، تا بر بازماندگان شما رحمت آرند.
چه بسیار است عبرتها و پندها و چه کم است پند پذیرفتن از آنها.
همنشینِ بی خرد مباش که او کار خود را برای تو آراید و دوست دارد تو را چون خود نماید.
من پیشوای مؤمنانم و مال پیشوای تبهکاران.
از نافرمانی خدا در نهانها بپرهیزید، چه آن که بیننده است هم او داوری کننده است.
کمترین حقی که از خدای سبحان بر گردن شماست این که از نعمتهای او در راه نافرمانی اش یاری نباید خواست.
شادمانی مُؤمن در رخسار اوست و اندوه وی در دلش می باشد.
پاکدامنی زیور درویشی است، و سپاس زینت توانگری است.
ناتوانترین مردم کسی است که نیروی به دست آوردن دوستان ندارد.
ترس با نومیدی و آزرم با بی بهرگی همراه است.
فرصت چون ابر گذران است، پس فرصتهای نیک را غنیمت بشمارید.