نسیم دل نواز علوی در کوچه پس کوچه های ذهنم می وزد . شمام جان را معطر می کنم به کلمات لاهوتی قرآن ناطق . دست های ناتوانم را به سوی آستان پرمهرش بلند می کنم و چون همیشه در دل فریاد می کنم یا علی مددی!
اگر در کوهسارها و لاله زارهای نهج البلاغه سیر کنی و در فضای دل انگیز کلام مولا تنفس نمائی، حکمت های ازلی را خواهی یافت که سرمنشا تمام چشمه های جوشان فیض الهی است .
حال قدم به وادی اعتقاد می گذاریم و در اقیانوس مواج رحمت مولا سر و جان می شوئیم .
حضرت علی علیه السلام بدایت تمامی خصایص اعتقادی است . از زمانی که حق برایش نمایان شد، هرگز تردید به دل راه نداد . هیچ گاه دروغ نگفت و به او دروغ گفته نشد . کسی را از جاده پرنور هدایت گمراه نکرد و هیچ کس علی علیه السلام را از صراط حقیقت دور نساخت . (1)
اگر از باب اعتقاد وارد گلستان نهج البلاغه شوید، شکوفه های وصایای علی علیه السلام را خواهی دید که بر شاخسار ایمان خودنمائی می کند .
علی علیه السلام تو را می خواند که برای معبود، احدی را شریک قرار ندهی و سنت و شریعت پیامبر بطحاء را ضایع نمائی . اگر این دو ستون محکم را بر پاداری و این دو چراغ را همواره فروزان نگه داری، هیچ گاه از مسیر حق منحرف نمی شوی و سرزنش هیچ سرزنش کنندگان قلبت را نمی آزارد .
زیرا کوله بار وظیفه هر کس به اندازه توانایی او تعیین گردیده و خداوند برای جاهلان و ناآگاهان از در رحمت وارد شده و به آن ها تخفیف داده است، زیرا معبود جاودان، رحیم است و دین او همواره استوار است و پیشوای شریعت آگاه .(2)
حال علی علیه السلام در دل باز می گوید:
من دیروز رهبر شما بودم و امروز مایه پند و عبرت شما هستم و فردا از شما جدا خواهم شد، خدا شما و مرا بیامرزد .
اگر از جویبار خروشان حق و باطل با کشتن عقیده گذر کنی، فریاد ناخدای عرش و فرش را به وضوح می شنوی:
امروز ما و شما به سر دوراهی حق و باطل قرار داریم، آن کس که به وجود آب اطمینان دارد، تشنه نمی ماند و آن کس که منورالنور را دریافت در تاریکی جهل نمی ماند .» (3)
چشمان نگرانش قدم های تو را می شمارد و برای نجات تو از صخره های کفر و الحاد بانگ برآورده که:
«ایمان خود را با صدقه دادن و اموالتان را با گنجینه زکات نگاهدارید و امواج بلا را با کشتی مستحکم دعا از خود برانید» . (4)
علی علیه السلام با آهی حسرت آلود، اوصاف اعتقادی اصحاب «رحمة للعالمین » را بازگو می کند . تا تو طریقت هدایت را بیابی! در دلش غوغائی است ولی آرام و زیر لب زمزمه می کند:
«من اصحاب محمدصلی الله علیه وآله را دیدم، که هیچ کدام از شما را همانند آنان نمی نگرم آنان شب را به صبح می رسانند، در حالی که موهای ژولیده و چهره های غبارآلود داشتند . شب را تا صبح در قیام و قعود و سجود به عبادت می گذراندند و پیشانی و گونه به درگاه حق می ساییدند و با یاد معاد چنان پریشان بودند که گویا بر تلی از خاکستر و آتش ایستاده اند .
پیشانی آن ها از فرط سجده های طولانی پینه بسته بود . اگر نام اقدس حق برده می شد، چنان می گریستند که گریبان های آنان تر می شد و چون درخت در روز تندباد می لرزیدند، از کیفری که از خوف آن همواره پریشان بودند و امیدواری پاداشی که پروردگارشان به آنان وعده داده بود . (5)
عقیده قلعه قلب این مردان مرد را فتح کرده بود و بر فرار قله های دل هاشان نام معبود را برافراشته بود . آنانی که به آرامی در جوار حق آرمیده اند زمانی با اعتقاد زنجیرهایی پیوستگی خویش را با معبود محکم کردند تا به لقاء الله رسیدند .