ام سلمه

«ام سلمه» زنی در شمار بزرگان بی ادعاست. نام او و همسرش در ردیف اولین گروندگان به اسلام آمده است. او به همراه همسرش به حبشه مهاجرت کرد، در پی شیعه ی پیش از دیگران به مکه بازگشتند. در اقدام به مهاجرت به مدینه، همسرش موفق شد، اما او به دست مشرکان گرفتار آمد، ولی پس از یک سال به جمع مسلمانان در مدینه پیوست. پس از شهادت همسرش، در سال چهارم هجری به افتخار همسری پیامبر اکرم(ص) درآمد. او در سرتاسر زندگی خود با حق و اهل بیت (ع) بود. محبتش به حضرت زهرا (س) و دفاعش از امام علی(ع) برگی روشن در زندگی اوست. نصایح او به عایشه در بازداشتنش از شرکت در جنگ جمل گواهی روشن برحق طلبی و حق گویی اوست. آگاهی زود هنگامش از وقایع کربلا و نگهداری مقداری از خاک آن، نام او را با حماسه حسینی جاودانه ساخته است.[1]

ولی هیچ گاه قلبش را چنین اندوهی جان سوز، فرانگرفته بود: نه آن هنگام که به دین پدرانش پشت کرده و پذیری تمامی سختی ها شده بود و نه آن زمان که به سوی آینده ی نا معلوم و به طرف سرزمینی نا آشنا کوچ کرد و نه وقتیکه به هنگام مهاجرت به مدینه به دست مشرکان اسیر شد و حتی فرزند خردسالش را از او جدا کرده بودند.