سرمقاله - علو علی علیه السلام و غلو غالی!

سردبیر

غالیان کسانی بودند که در مدح و ستایش پیشوایان دینی علیهم السلام چندان افراط می کردند که خود معصومین علیهم السلام در برابر آن ها واکنش نشان می دادند و موضع مخالف می گرفتند و آنان را از این کار بر حذر می داشتند! پاره ای از اهل غلو، قائل به الوهیت علی بن ابیطالب علیه السلام بودند و ایشان را خدای هستی می دانستند و مقام و مرتبت آن حضرت را از رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله هم بالاتر می شمردند! امروزه برخی از اهل سنت، شیعیان را اهل غلو می دانند و می پندارند که به اعتقاد شیعه، جبرائیل امین، به جای این که وحی و رسالت را به علی بن ابیطالب علیه السلام برساند، مرتکب خیانت شده و به پیامبر صلی الله علیه وآله عطا کرده است و هم از این روست که - بر اساس پندار بعضی از اهل سنت - شیعیان پس از هر نماز سه بار دست ها را بالا می برند و می گویند: خان الامین! ! ستایش و توصیف و تمجید نباید ما را از نکته اصلی باز بدارد. پیامبر صلی الله علیه وآله و ائمه معصومین علیهم السلام هدفی بس بزرگ را در سر داشتند و در پی آن بودند که جامعه ای دینی و امتی الهی بسازند و هرگز به این دلخوش نبودند که عده ای صرفا به ستایش و توصیف و تمجید آن ها بپردازند! بل، گاهی در برابر چاپلوسان و تملق گویان با تندی برخورد می کردند و تلاششان این بود که مردم را به کار و عمل وادارند و ارزش های دینی و الهی و ایده های اخلاقی و مکتبی را در فرد و جامعه، محقق سازند. این یک امر طبیعی است که ما چون عاشق ولایت و محب اهل بیت عصمت و طهارتیم، دوست داریم دائما از آنان به بزرگی و عظمت یاد کنیم و از فضائل و خصال و مکارم آنان بگوییم، اما باید توجه کنیم که آنچه مطلوب و ممدوح پیشوایان دینی ما بوده و هست، بیش از «قال » ، «حال » است و باید از صرف «حرف » و «علم » عبور کنیم و به «عمل » بپردازیم. امیرالمؤمنین علیه السلام خود از کسانی که صرفا با زبان قال، محب او هستند و در مدح و توصیف و ابراز محبت ظاهری به او افراط می کنند، گله مند است و محب مفرط را نکوهش می کند و می فرماید:

هلک فی رجلان: محب غال و مبغض قال ⁽¹⁾

دو مرد [با دو نوع تفکر] درباره من هلاک و نابود شدند، یکی دوستی که در حق من غلو کند و دیگری، دشمنی که در بغض و دشمنی اش افراط نماید.

و نیز در حدیث دیگر می فرماید:

ایاکم و الغلو فینا: ⁽²⁾

از غلو و افراط در مورد ما اهل بیت علیهم السلام پرهیز کنید.

آنچه ما امروز بدان محتاجیم، درس آموزی عملی از امام علی علیه السلام است و آنچه مقام معظم رهبری حضرت آیة الله خامنه ای «دام ظله » هماره بر آن تاکید دارند، تحقق بخشیدن به منویات امام علی علیه السلام در زمینه های اقتصادی، سیاسی، حقوقی و. . . است. بجاست صاحبنظران و دست اندرکاران و مسؤولان مسائل مختلف بر اساس آمار و ارقام اعلام کنند که در سال امام علی علیه السلام چند کار مثبت عملی در راستای نزدیک تر ساختن جامعه به حکومت عدل علوی انجام داده اند!

با غلو، شعار و لقلقه زبان، هرگز نمی توان علو علی را - کما هو حقه - بیان کرد. علو علی علیه السلام، حقیقتی است فراتر از آنچه ما درباره اش می نویسیم و می گوییم و شعار می دهیم. دولتمردان و صاحب منصبان وقتی گام در مسیر امام علی علیه السلام می گذارند که در عمل، زهد و قناعت علی علیه السلام را سرمشق خود قرار دهند و اسیر پست و مقام نگردند و جز خدمت به خلق خدا و اجرای احکام الهی، چیزی در سر نداشته باشند.

امروز صرفا با شعار نمی توان جامعه را به سوی اسلامیت و آرمان های علوی پیش برد، ولو این که بتوان جمهوریت را حفظ کرد! آنچه مطلوب و مراد ماست، اسلامی بودن حکومت و صبغه دینی اداره مملکت است و این مهم، تنها با آرامش و ستایش و تمجید زبانی، حاصل نمی شود. امید آن که در سال امام علی علیه السلام قدری به خود آییم، از شعار بکاهیم و بر شعور بیفزاییم و لااقل چند گام عملی در مسیر تحقق بخشیدن به حکومت علوی برداریم. انشاءالله

پی نوشت ها:

1- نهج البلاغه، فیض الاسلام، حکمت 113

2- غررالحکم و دررالکلم، ج 2، ص 324