نویسنده مقاله، نخست پس از برشمردن چند تعریف رایج از تروریسم، این تعریف را برمی گزیند: «تروریسم عبارت است از توسل به زور و اقدام های خشونت آمیز با انگیزه ها و اهداف سیاسی یا غیرسیاسی که به طور پراکنده و مخفیانه انجام می پذیرد، به گونه ای که عنوان دفاع مشروع بر آن قابل صدق نباشد .»
در ادامه، دو اصل مشترک و مورد قبول وجدان بشری و حقوق بین الملل، و حقوق داخلی و فقه مورد اشاره قرار می گیرد:
1 . دفاع مشروع مجاز از حقوق طبیعی انسان است .
2 . ترور اقدامی غیر انسانی، و از نگاه وجدان بشری محکوم است .
مهم آن است که بتوانیم میان این دو اصل تمایز قائل شویم . پرسش اصلی آن است که آیا برای تشخیص میان این دو معیاری مورد قبول همگان وجود دارد؟
انجام عمل دفاع مشروع، خواه در جهت دفاع از سرزمین و حاکمیت و خواه برای حفظ جان و ناموس، مشروط به داشتن شرایط و رعایت ضوابطی است که عبارت اند از: الف) باید تجاوزی رخ دهد تا به منظور مقابله با آن، دفاع مشروع، مجاز باشد; ب) راهی جز توسل به زور وجود نداشته باشد; ج) اقداماتی که در جهت دفاع صورت می پذیرد، باید به لحاظ کمیت و کیفیت با دفع تجاوز متناسب باشد .
پس توسل به زور تنها در مورد دفاع مشروع و دفع تجاوز، آن هم با رعایت ضوابطی خاص، مجاز شمرده می شود و هرگونه اقدام خشونت آمیز در خارج از این چارچوب از نگاه فقه و حقوق محکوم است .
اما ترور طیف وسیعی از اقدام های خشونت آمیز را در برمی گیرد .
1 . ترور با اهداف غیر سیاسی .
حکم فقهی این گونه اقدام ها روشن است; زیرا کسانی که با اهداف غیرسیاسی به ایجاد رعب و وحشت بپردازند و امنیت جامعه را مختل کنند، مصداق محارب و مفسد فی الارض اند .
2 . ترور با اهداف سیاسی .
استفاده از خشونت برای اهداف سیاسی را می توان بر دو گونه دانست:
الف) اقدامات تروریستی علیه مردم; این گونه اقدامات، با هر هدفی که سامان داده شود، از نگاه وجدان بشری محکوم است و مصداق تروریسم محسوب می شود . در اسلام، حتی به هنگام دفاع مشروع نیز کشتن افراد بی گناه، تعقیب فراریان و ... مجاز شمرده نشده است .
ب) اقدامات تروریستی علیه حکومت ها; این گونه اقدامات از موارد اختلاف کشورها، سازمان ها و کشورهای مختلف است . هر گروه و کشوری بر اساس عقیده و منافع خود درباره آن قضاوت می کند . برخی آن را تروریسم و برخی مبارزه در راه آزادی و ... معرفی می کنند .
اقدامات خشونت آمیزی که افراد، گروه ها یا حکومت ها با انگیزه سیاسی و در خارج از چارچوب شرایط دفاع مشروع، بر حکومت ها تحمیل می کنند، از نگاه فقه اسلامی محکوم است و کسانی که به این قبیل اقدامات دست می زنند، به عنوان یاغی معرفی می شوند .
