نزدیک ترین حالت بندگان به خدا

دربارة «غیبت» امام زمان(ع) سخن های بسیاری گفته و نوشته شده است که وجه مشترک بیشتر آنها در یادکرد از غیبت به عنوان دوران سیاهی، افسردگی، دوری، هجران، غم، اندوه و... است. با این وجود شاید برای شما بسیار مشکل باشد که بپذیرید در فرهنگ معصومان(ع) از دوران غیبت به عنوان «نزدیک ترین حالت بندگان به خدا» یاد شده است. اما واقعیت همین است.

در روایتی که از امام صادق(ع) نقل شده است، می خوانیم:

أقرب ما یکون العباد من الله ـ جلّ ذکره ـ و أرضی ما یکون عنهم اذا افتقدوا حجّة الله جلّ و عزّـ و لم یظهر لهم و لم یعلموا مکانه و هم فی ذلک یعلمون أنّه لم تبطل حجّة الله ـ جلّ ذکره ـ ولا میثاقه، فعندها فتوقّعوا الفرج صباحاً و مساءً، فإنّ أشدّ ما یکون غضب الله علی أعدائه إذا افتقدوا حجّته و لم یظهر لهم، قد علم أنّ أولیائه لایرتابون، ولو علم أنّهم یرتابون ما غیبّت حجّته عنهم طرفة عینٍ... .1

هنگامی که حجت خدا، در میان مردم نباشد، مردم به خدا نزدیک ترند، و خدا از مردم خشنودتر است؛ زیرا با اینکه حجت خدا ظاهر نیست، و جای او را نمی دانند، باز باور دارند که حجت خدا هست و پیمان خدایی استوار است. در چنین روزگاری (روزگار غیبت) هر صبح و هر شام منتظر فرج باشید. چون به هنگامی که حجت غایب باشد. خشم خدا بر دشمنان خود بیشتر است. و خدا می دانست که اولیا و مؤمنین، درباره حجت او [اگر چه غایب باشد و غیبت او طولانی گردد] شک نمی کنند؛ اگر می دانست که شک می کنند، یک چشم به هم زدن، حجت خود را غایب نمی داشت... .2

آری، غیبت در عین حالی که می تواند نماد دوری از محبوب و هجران باشد، می تواند فرصتی برای تقرب بیشتر بندگان و کسب رضایت بیشتر خداوند باشد، اما مشروط به آنکه ما در اعتقادمان ثابت قدم باشیم و در طریق کسب معرفت حجت خدا بیشتر قدم نهیم.