راه بهره مند شدن از امام عصر (ع) درزمان غیبت

هر چند امام زمان (ع) غایب از انظار است و این غیبت موجب محروم شدن امّت از قسمتی از برکات وجود آن حضرت است که متوقف بر ظهور است، ولی قسمتی از فیوضات وابسته به ظهور نیست.

او همچون آفتابی است که ابر غیبت نمی تواند مانع تأثیر اشعه وجود او در قلوب پاکیزه شود، مانند اشعه خورشید که در اعماق زمین جواهر نفیسه را می پروراند، و حجاب ضخیم سنگ و خاک مانع استفاده آن گوهر از آفتاب نمی شود.

و چنان که بهره مند شدن از الطاف خاصّه خداوند به دو طریق میسّر است:

اوّل: «جهاد فی اللّه» به تصفیه نفس از کدورتهایی که مانع از نعکاس نور عنایت اوست.

دوم: «اضطرار» که رافع حجاب بین فطرت و مبدأ فیض است «أمَّن یجیب المضطر إذا دعاه و یکشف السوء»(1)همچنین استفاده از واسطه فیض خدا که اسم اعظم و مثل اعلای اوست به دو طریق است:

اوّل: به تزکیه فکری و خلقی و عملی که «أما تعلم أنّ أمرنا هذا لاینال إلاّ بالورع».(2)

نتیجه گرفتند.

به قصور و تقصیر نسبت به ساحت قدس آن حضرت اعتراف می کنیم. او کسی است که خدا به او نور خود را، و به وجود او کلمه خود را تمام کرده است. او کسی است که کمال دین به امامت و کمال امامت به اوست.

خداوند متعال در قرآن می فرماید: «اوست که خورشید را روشنایی و ماه را نور قرار داده است»،(3) و در وجود حضرت مهدی (ع) خورشید و ماه هر دو جمعند، و چه بسیار تفاوت است بین خورشید آسمان دنیا و ماه آن، و بین خورشید آسمان ملاءِ اعلی و ماه آن.

تفاوت این است: خورشید و ماه، روشنایی و نور است، ولی حضرت مهدی (ع) نور فروزان خداوند است، روشنایی پرتوافکن خداوند است، و تأویل آیه شریفه «و أشرقت الأرض بنور ربّها»(4) ظهور آن حضرت است.

اگر دیده تاب دیدن آفتاب آسمان را که به فرمان خدا روشن است، ندارد چگونه بینش انسان می تواند حقیقت خورشید وجود را که به نور خدا منوّر است، ادراک کند؟! آری قلم از شرح توانایی «سیف الله»ی که مظهر قدرت لایزال است عاجز، و زبان از بیان دانایی انسانی که «نوراللّه» همیشه روشن است، الکن است.