شهادت امام (ع)

بعد از ظهر روز دهم محرم سال 61 هجری بود که امام حسین (ع) در شهر کربلا از سرزمین عراق، مظلومانه و با لبانی تشنه به شهادت رسید.وی در حالی که در برابر مصائب، صبر و شکیبایی از خود نشان می داد، از سوی دشمنان خود به شدت در محاصره بود.

شیخ مفید شهادت آن حضرت را در روز شنبه ثبت کرده است.اما چنانکه ابو الفرج در کتاب مقاتل الطالبیین می نویسد: تاریخ صحیح شهادت امام در روز جمعه بوده است.وی با استفاده از علوم مربوط به تقویم ثابت کرده است که اول محرم آن سال چهار شنبه بوده و بدین ترتیب روز عاشورا جمعه بوده است.اما آنچه در میان عامه مردم شایع است، یعنی این که شهادت امام حسین (ع) در روز دوشنبه بوده، هرگز ریشه صحیحی نداشته و روایتی در این مورد دیده نشده است.

امام (ع) به هنگام شهادت پنجاه و شش سال و پنج ماه و هفت روز یا پنج روز از سن شریفش می گذشت. [در مورد کسر سال ]، عده ای نه ماه و ده روز و یا هشت ماه و هفت روز یا پنج روز نیز آورده اند.برخی نیز سن آن حضرت را پنجاه و هفت سال دانسته اند که این روایت کامل نبوده است.گروهی سن او را پنجاه و هشت و یا پنجاه و پنج سال و شش ماه نیز ثبت کرده اند، و این نیز چنان که قبلا اشاره شد بر اثر اختلاف اقوال و روایاتی است که در ذکر میلاد آن حضرت وجود داشته است.

جالب این است که شیخ مفید با این که میلاد امام (ع) را پنجم شعبان سال چهارم هجری محسوب و هنگام شهادت را دهم محرم سال شصت و یک می داند، با این وصف سن شریف آن حضرت را پنجاه و هشت سال ذکر کرده است، در صورتی که بنا به گفته خود او عمر شریف آن حضرت بیش از پنجاه و شش سال و پنج ماه و پنج روز نمی گردد.

امام حسین (ع) با جد بزرگوارش رسول الله (ص) شش یا هفت سال و چند ماه زندگی کرده و به گفته شیخ مفید این مدت هفت سال بوده است.با پدرش امیر المؤمنین (ع) سی و هفت سال و پس از رحلت جدش پیامبر (ص) چند ماه کمتر از سی سال می زیسته است.با برادرش امام حسن (ع) چهل و هفت سال و پس از وفات پدرش با برادر خود در حدود ده سال معاصر بوده است.و برخی این مدت را یازده سال و عده ای نیز پنج سال و چند ماه دانسته اند، و این اختلاف در اثر روایات گوناگونی است که در تاریخ وفات امام حسن (ع) ذکر شده است.همین مدت نیز دوره خلافت و امامت امام مجتبی (ع) نیز محسوب می شود