زمزمه های ظهور

کیهان، 21/9/81

وقوع برخی رویدادها در یکی دو سال گذشته، شور و شوق ظهور مصلح آخرالزمان را در جامعه دامن زده است و این زمزمه را در میان بسیاری از منتظران آن حضرت پدید آورده است که آیا ظهور نزدیک نیست؟ حتی عده ای در این میان، زمان ظهور را پیش بینی کرده، مردم را به آمادگی برای آن در آینده ای بسیار نزدیک فراخوانده اند. هر چند گسترش شور و شوق عمومی برای ظهور آن حضرت پدیده مبارکی است و به جاست که علاقه مندان آن حضرت، اشتیاق ظهور را بیش از پیش، در جامعه گسترش دهند؛ اما اگر این پدیده به تعیین زمان برای ظهور بینجامد، تأمل برانگیز است:

1. انتظار ظهورحجت در آینده ای نامشخص، هم بیم دهنده و هم نویدبخش است: بیم دهنده است، چرا که منتظر با خود می گوید شاید همین امروز ظهور رخ دهد و لذا باید آماده حضور در پیشگاه حجت خدا باشیم؛ و امیدبخش است، چون منتظر می اندیشد که شاید در آینده ای نزدیک ظهور رخ دهد و سختی ها و مشکلات به پایان رسد؛ از این رو، باید پایداری و مقاومت کرد و تسلیم جریان هایی که در پی غارت سرمایه های ایمانی و اعتقادی اند، نشد.

با توجه به مطالب یاد شده می توان گفت: تعیین زمان برای ظهور، بر خلاف مفهوم و فلسفه انتظار است و چه بسا منتظر را به سستی و ناامیدی بکشاند؛ زیرا باعث می شود به این بهانه که هنوز تا ظهور فاصله داریم، از به دست آوردن آمادگی لازم برای آن خودداری کنیم. از سویی دیگر، اگر ظهور در زمان وعده داده شده رخ ندهد، به ناامیدی و یأس می انجامد و چه بسا در اصل اعتقاد به ظهور منجی نیز دچار تردید شویم.

2. در بسیاری از روایت های پیامبر و امامان معصوم(ع)، بر این نکته تأکید شده است که ظهور، همانند قیامت، ناگهانی فرا می رسد و زمان آن را هیچ کس جز خدا نمی داند.

3. تعیین وقت برای ظهور جایز نیست و بر اساس روایات، ما وظیفه داریم کسانی را که به تعیین وقت ظهور می پردازند، تکذیب کنیم. فلسفه این حکم نیز روشن است: اگر هر از چند گاهی، زمانی برای ظهور تعیین شود و ظهور به وقوع نپیوندد، آیا مردم رفته رفته ناامید نمی شوند و اعتقاد خود را به اصل اندیشه مهدویت از دست نمی دهند؟

4. هر چند ما از تعیین زمان برای ظهور نهی شده ایم، این بدان معنا نیست که باید با موضوع ظهور به عنوان واقعه ای دور از دسترس، که در آینده ای دور و نامعلوم به وقوع می پیوندد، برخورد کنیم، بلکه لازم است همواره خود را در چند قدمی آن بدانیم.

5. یکی از وظایف اصلی ما در دوران غیبت، دعا و استغاثه به درگاه الاهی برای تعجیل فرج است و هیچ چیز نباید ما را از این وظیفه