به گزارش ایسنا، چادویک در سال 1932 نوترون را که رادرفورد در سال 1920 وجود آن را پیش‌بینی کرده بود، کشف کرد و به همین سبب، در سال 1935جایزه نوبل فیزیک را دریافت کرد.
چادویک در بولینگتن متولد شد. وی دوران تحصیلات ابتدایی خود را در بولینگتن گذراند و سپس به مدرسه گرامری منچستر رفت و پس از آن به دانشگاه منچستر و سپس به کمبریج رفت.
در سال 1913 چادویک با هانس گایگر در دانشکده فنی دانشگاه برلین مشغول به کار شد. او با ارنست رادرفورد نیز کار می‌کرد. در جنگ جهانی اوّل او در آلمان بود و در اردوگاهی خارج از برلین حضور داشت. درحالی که او در آنجا بود، برای خود آزادانه در آزمایشگاهی در استطبل به آزمایش می‌پرداخت. او به کمک چارلز الیس بر روی یونیزاسیون فسفر و همچنین برعکس واکنش شیمیایی کلر مونواکسید کربن مشغول به کار شد.
در سال 1932، چادویک یک ذره ناشناخته در هسته اتم کشف کرد. این ذره به دلیل عدم بار الکتریکی به عنوان نوترون شناخته شد. کشف چادویک برای شکست اورانیوم 235 بسیار مهم بود. برخلاف ذرات با بار مثبت آلفا، که توسط نیروهای الکتریکی موجود در هسته‌های دیگر دفع می‌شوند، نوترون‌ها به نیرویی برای غلبه بر کولن‌ها احتیاج ندارند و بنابراین می‌توانند در سنگین‌ترین عناصر نفوذ کنند و تقسیم شوند. برای این کشف به چادویک در سال 1932 مدال هیوز سلطنتی و جایزه نوبل فیزیک در سال 1935 اهدا شد.
کشف چادویک امکان ایجاد عناصر سنگین تر از اورانیوم‌هایی را که در آزمایشگاه‌ها ساخته بودند را فراهم می‌کرد. کشف او الهام گرفته از انریکو فرمی، فیزیکدان ایتالیایی و برنده جایزه نوبل است.
چادویک در سال 1935 استاد فیزیک در دانشگاه لیورپول شد. او در کمیته لوسی مود برای کار بر روی ماده منصوب شد. او به عنوان بخشی از مأموریت تیزارد در سال 1940 به همراه آمریکایی‌ها و کانادایی‌ها برای تحقیقات هسته‌ای به شمال آمریکا رفت.
وی در نوامبر سال 1940 به انگلستان بازگشت، او به این نتیجه رسید که هیچ چیز از این پژوهش تا بعد از جنگ ظهور نخواهد داشت. در دسامبر سال 1940 فرانتس سیمون، که توسط لوسی مود مأموریت داشت، گزارش داد که امکان جداکردن اورانیوم 235 وجود دارد.
گزارش سیمون شامل برآورد هزینه و مشخصات یک نیروگاه غنی سازی اورانیم بسیار بزرگ بود. جیمز چادویک بعدها نوشت که در آن زمان او متوجه شد که «یک بمب هسته‌ای نه تنها ممکن بلکه اجتناب ناپذیر نیز هست. من پس از آن قرص خواب می‌خوردم و این تنها راه چاره بود.»
در سال 1940، چادویک به انجمن سلطنتی برای کار با دو دانشمند فرانسوی، هانس ون هالبان و لو کوارسکی که در کمبریج مشغول به کار بودند فرستاده شد.
او درخواست کرده بود که مقالات آن‌ها در طول جنگ منتشر نشود. در سال 2007، این مقالات در جریان حسابرسی کشف شدند.
چادویک در سال‌های بعد افتخارات زیادی کسب کرد و در 24 ژوئیه 1974 در خواب بدرود حیات گفت.
