سیاحت غرب، ش 14
کامپیوتر به صورت نسنجیده و بدون بررسی، وارد شبکه آموزشی ما شده است؛ دبستان ها به شدت به دنبال سخت افزارها هستند و دانشگاه ها روی آموزش از راه دور سرمایه گذاری می کنند. با وجود این، کامپیوتر چه مشکلی را در مدرسه ها حل کرده است.
داشتن یک اتاق پر از رایانه و تغذیه شدن با خطوط بسیار زیاد اینترنت، چیزی بیشتر از یک مدرسه بی روح را ثابت نخواهد کرد. یک صفحه نمایش که با نمودارها و جدول ها کامل می شود، شور، علاقه و جذابیت ایجاد نمی کند. استفاده از نوارهای ویدئویی، تلویزیون ها و کامپیوترها، بچه ها را به خواندن بی رغبت می کند. جریانی از پاسخ های سریع الکترونیک، کنجکاوی را فرومی نشاند. زمانی را که شما صرف پرسه زدن در شبکه می کنید، ساعاتی هستند که فرصت آموزش مهارت های زیادی را که در نحوه برخورد با دیگران ضروری هستند، از شما می گیرد. مشاغل فردا نیز مانند مشاغل امروز، متعلق به افرادی است که مهارت های اجتماعی بیشتری دارند. بنابراین، این مهارت های اجتماعی به وسیله زمانی که با کامپیوتر هدر می دهیم، تضعیف می شوند.
نویسنده در جایی از مقاله می گوید: من در امریکای شمالی تنها کسی هستم که عقیده دارد یاد گرفتن، سرگرمی نیست و کیفیت آموزش، نیاز به کار، انضباط، مشارکت و مسئولیت هم از جانب معلم و هم از جانب دانش آموز دارد. شما باید خودتان تکلیف خودتان را انجام دهید. راه میان بری برای بالا بردن کیفیت وجود ندارد. تبدیل کردن یادگیری به یک مسئله ساده تفریحی، مهم ترین کاری را که در زندگی می توان انجام داد، بی ارزش می کند: یاد گرفتن و یاد دادن. این کار هم فرآیند آموزش و هم محصول آن را بی ارزش می کند. معلمان سعی می کنند آموزش را با تفریح و سرگرمی تلفیق کنند و دانش آموزان توقع دارند که بدون تلاش و کار بیاموزند. و تحصیل دانش، به بازی های کامپیوتری تبدیل شود. در مدارس، کامپیوتر هیچ مشکلی را حل نکرده است و به جای آنکه در آن به خواندن و نوشتن تشویق کنند، با ارائه یک کپی از دروس، آموزش در مدرسه را بی اهمیت جلوه داده اند.
