انتخاب، 7/8/81
این مقاله نگاهی است به رساله سیاست ارسطو . کتاب اول این رساله به تعریف و سازمان حکومت اختصاص دارد . ارسطو حکومت را عالی ترین نوع اجتماع، و هدف آن را خیر و فضیلت برین می داند . حکومت از مجموعه دهکده ها و دهکده ها از مجموعه خانواده ها پدید آمده اند; لذا از نظر نظم طبیعی، حکومت بر خانواده مقدم است . کتاب دوم به بحث حکومت های کمال مطلوب می پردازد . ارسطو راه شناخت حکومت کمال مطلوب را بررسی بهترین حکومت های تاریخ و برترین فرضیه های حکومت می داند .
شهروندی و فضیلت های شهروندی در کتاب سوم آمده است: ارسطو معتقد است نمی توان تعریفی از شهروند ارائه کرد که درباره همه شهروندان صادق باشد . به نظر او، شهروند کسی است که اختیارات سیاسی داشته باشد و شهروند با فضیلت کسی است که به حکومت خود - خواه بد، خواه خوب - خدمت کند . در حکومت قانونی، شهروندی باید بر تربیت اخلاقی استوار باشد .
ارسطو در طبقه بندی حکومت ها، آنها را به دو دسته تقسیم می کند: (1) حکومت های خوب، شامل پادشاهی، اریستوکراسی و جمهوری; (2) حکومت های بد، شامل تیرانی، الیگارشی و دموکراسی افراطی . به نظر وی الیگارشی، حکومت توانگران و دموکراسی، حکومت تهیدستان است . هدف راستین حکومت در نظر ارسطو، فضیلت است و حکومت باید از افرادی فراهم آید که در ثروت و تبار و نیروی هوش و اندیشه و اخلاق برابر باشند .
بخش دیگر این رساله به انواع قانون اساسی می پردازد . به زعم او سیاست مداران خوب می توانند بدترین قانون های اساسی را به بهترین آنها مبدل سازند . ارسطو به انقلاب ها و علل آن نیز توجه دارد . در باور او، حکومت های معمولی بر پایه تصورات نادرست درباره دادگری برپا شده اند و ازاین رو، زمینه ساز شورش و ناخرسندی می گردند . تمایز مهمی که وی میان فکری که آتش انقلابی را بر می افروزد (علل ذهنی) و عوامل تحریک آمیزی که به انقلاب می انجامد (شرایط عینی) قائل است، به نظریه او غنای علمی بیشتری می بخشد . او بن مایه پیدایش انقلاب را نابرابری می داند و راه های پیش گیری از انقلاب ها را بررسی می کند . وی قائل است پیش از ساختن بهترین حکومت ها، باید دانست که دلپذیرترین نوع زندگی برای حکومت و مردم کدام است .
