پگاه حوزه، ش 82
نویسنده ابتدا، به سابقه غرب در استعمار فرهنگی ملل مسلمان می پردازد . به نظر وی، پیش از رنسانس، اروپاییان که در ایدئولوژی و توسعه اقتصادی از مسلمانان عقب افتاده بودند، برای دور ماندن از بحران ایدئولوژیکی درون خود، به جنگ همه جانبه با مسلمانان روی آوردند و این جنگ را مایه دوام و قوام خود ساختند . آنان هنگامی که دریافتند ایمان مسلمین با جنگ، قوی تر، و سلطه بر آنان مشکل تر می شود، به تهاجم فرهنگی روی آوردند .
بعد از رنسانس، آرمان انسان غربی - که بعد نظری جهان بینی خود را رها کرده و به دنبال انسان مداری و دنیاگرایی روان شده بود - دیگر دست یافتن به بهشت نادیده کلیسا نبود، بلکه او بهشت را بر روی زمین می خواست . بدین سان اروپاییان برای ینیت بخشیدن به آرمان خویش، دست به کار استعمار و استثمار شدند . کلیساها نیز هیئت های تبشیری خود را برای نیل به این مقصود در اختیار آنان قرار دادند . اما دوام و بقای این استثمار به تحقق یک پیش شرط بستگی داشت و آن، فرهنگ زدایی از ملل ماورای اروپا بود .
بعدها پیدایش سوسیالیسم، برپایی دو جنگ جهانی و نیز مشخص شدن نقش کلیدی نفت، شکل استعمار را دگرگون کرد . در فرمول جدید توسعه، غرب برای حفظ توسعه اقتصادی خود، به انرژی نفت، که منابع آن در جهان سوم و به ویژه در جهان اسلام واقع شده است، نیاز دارد . اما از آنجا که رشد افکار عمومی، امکان استعمار کهن را از بین برده است . ناگزیر به شیوه های جدید تمسک جسته می شود و در این میان، باز هم مؤثرترین شیوه، همان شیوه استعمار فرهنگی است .
نویسنده، پس از این مقدمه و با مرور امتیازاتی که جهان اسلام، و به ویژه ایران اسلامی، از آن برخوردار است، به این پرسش می پردازد که چرا نظم نوین جهانی یا شکل جدید آن، جهانی شدن، مطرح شده است .
وی نظم نوین جهانی را ثمره محو و نابودی کمونیسم و احیای تفکر اصیل اسلامی می داند، و پیامد آن را رهبری بلامنازع آمریکا می شمارد . آمریکا برای تحقق بخشیدن به این آرمان، به دو اقدام دست یازیده است:
الف) تلاش برای جای گزین کردن اسلام به منزله دشمن غرب به جای کمونیسم;
ب) نابود ساختن توانایی های بالقوه و بالفعل اقتصادی مسلمانان و سلطه وسیع بر منابع اقتصادی . جنگ خلیج فارس نمونه بارز این نابود سازی است .