این دو مورد با هم ارتباط مستقیم دارند. در واقع رشد عقلی یک نوع مستقل شدن است؛ یعنی فرد می تواند فرضیه های مختلف را امتحان، تجربه و استفاده کند و هم زمان استقلال او شکل می گیرد.
بیایید یک بار دیگر بررسی کنیم و ببینیم نوجوان در چه زمینه هایی رشد می کند. یکی از انواع رشد، شناختی است؛ یعنی نوجوان باید تا پایان این دوره نوعی تفکر انتزاعی را کسب کند. تفکر انتزاعی به معنای تفکری عمیق است؛ تفکری که بر اساس فرضیه سازی و آزمون فرضیات عمل می کند و کم تر ظاهر موضوعات را در نظر می گیرد و به دنبال کشف است. تفکر انتزاعی فرم عالی تفکر انسانی است. شاید بتوان آن را معادل عقلانیت در نظر گرفت.
نوع دیگر رشد اجتماعی است. نوجوان برای تجربه ی زندگی مستقل در بستر جامعه آماده می شود. تشکیل خانواده، کسب درآمد، تربیت فرزند و... تکالیف رشدی او در آینده هستند. در این دوران، دامنه ی جامعه ای که فرد با آن در تماس است گسترده تر می شود و از محدوده ی خانواده، به محدوده ی دوستان کشیده می شود. استقلال خواهی و تمایل به تصمیم گیری مستقل نیز در این دوران به حد اعلا می رسد. وقتی فردی توانایی را کسب می کند مایل است از آن استفاده کند؛ و وقتی استدلال منطقی را به دست می آورد، می خواهد مستقلاً تصمیم بگیرد.
شکل گیری هویت مسئله ی دیگر نوجوان است. همه ی این انواع به یک دیگر وابسته اند و با هم کار می کنند و باید یک نوع هماهنگی بین آن ها وجود داشته باشد؛ درست مثل ارکستر سمفونی. در این صورت سمفونی نوجوانی هماهنگ و گوش نواز می شود.
با در نظر گرفتن جنبه های رشدی مختلف مشخص می شود که رشد استقلال نتیجه ی رشد در حوزه های دیگر است یعنی وابسته به عقلانیت فرد است. اعطای استقلال نیز به نوجوان می بایست متناسب با رشد عقلانیت نوجوان باشد. به همین ترتیب نیز اعطای مسئولیت به نوجوان و پاسخگویی در برابر این مسئولیت متناسب با رشد عقلی و شناختی او است.
منبع مقاله :
محمودی قرائی، جواد؛ (1388)، نیاز نوجوان به استقلال،(چگونه به این نیاز پاسخ دهیم)، تهران، نشر قطره 