حیات نو، 30/10/80
محور اصلی این گفت وگو، دیدگاه های دکتر سید امامی در مورد روند حرکت جنبش اصلاحات در ایران، فراز و نشیب های موجود بر سر راه این جنبش و همچنین سرنوشت نهایی این حرکت در آینده می باشد . به عقیده ایشان جامعه مدنی در ایران چندان پیشرفته نیست; اما در مقایسه با بسیاری از کشورهای محروم و جهان سومی از یک رشد متوسط برخوردار است . برای نمونه، در همین جامعه مدنی ایران می توان شاهد انواع مقاومت ها در برابر حرکت های مردمی بود . تلاش جوانان برای ظهور هویت و خصیصه های جوانی خویش (غیر از آن هویت تبلیغ شده توسط دستگاه های رسمی) و تلاش زنان برای حضور مؤثر در صحنه های اجتماعی و فرهنگی، نمونه هایی از حلول روح اصلاحات در متن جامعه ایرانی است و این خلاف نظریه ای است که جنبش اصلاحات را صرفا یک جنبش محفلی و روشنفکرانه می داند .
به نظر آقای سید امامی آنچه سرخوردگی و استیصال عمومی مردم از جنبش اصلاحات نامیده می شود، در واقع سرخوردگی از نفس اصلاحات نیست; بلکه سرخوردگی از انتظاراتی است که نسبت به توفیق سریع بخش های سیاسی تر جنبش اصلاحات وجود داشته است . در مورد سرنوشت موج اصلاح طلبی در ایران، ایشان بر این باور است که اگر جنبش اصلاح طلبی را گسترده تر در نظر بگیریم و آن را از قالب عده ای سخن گو در حوزه سیاسی فراتر ببریم، می توانیم بگوییم که این جنبش در متن جامعه مدنی بوده، هست و خواهد بود .
ایشان در مورد امکان وقوع بناپارتیسم در ایران، اظهار می دارد: «بناپارتیسم به شرایط تاریخی و اجتماعی خاصی مربوط می شود که آن شرایط به هیچ وجه در ایران مشاهده نمی شود; زیرا موج اصلاح طلبی به حوزه مطبوعات و فعالیت های حزبی محدود نمی شود; بلکه در مجموعه گسترده ای از شبکه های غیر رسمی جریان دارد . پس این موج هرگز متوقف نخواهد شد» .
