تجدید بنای کعبه توسط حضرت ابراهیم علیه السلام

یادگار خلیل، تا ابد روشن باد!

مهدی میچانی فراهانی

دوباره سنگ بر سنگ

بر زمین، نشان حضور جاودانه ات را بنیان می کند، مردی که جز به حضورِ همیشگی تو نمی اندیشد.

پس دستانش، این قامتان بلندِ تمنّی را چونان درختان سر به آسمان کشیده، می افرازد و کعبه را در آغوش کهکشان بنا می کند. تا این مکعب سنگی، چون ستاره ای فرو نشسته بر خاک، تا همیشه همسایه شب های تیره زمین باشد، تا همیشه نور بپراکند ظلمانی شبستان خاک را در و خاک نشینان را.

این مکعب سنگی را در دل کویرِ تفتیده، در انبوه جنگل های دیرین، در میانه دریاها و اقیانوس ها، در ورای مرتفع ترین قلّه ها شاید ... این مکعب سنگی یادآورِ همیشه یک جفت چشمِ عاشق است که تا جاودان، بر ما خواهد تابید.

یادآور ابروان گاهی گره خورده و خشم آلود، یادآور دستان پر مهر و رحمتی که بسیار بر سرزمین کشیده می شود.

یادآور منشأ بزرگی که زمین، بارقه ای کوچک است، فقط از تشعشعی که همیشه می تراود.

یادآور وطن، اینکه از کجا آمده ایم، یادآور مقصدی دور، این که عاقبت چه خواهد بود، چه خواهد شد و بی شک تنها این مکعب سنگی است که می ماند، با تمام آن چه که در آن نهفته است.

پس سنگ سیاهِ بزرگ را خلیل به آغوش می گیرد و با خود می اندیشد که چه کرده است و از این فکر به خویش می بالد.

گویی نیک می داند که بنیان کدام خانه را باز نهاده است!

تصویرِ میلیون ها نفر که عاشقانه از همه دنیا گرد آمده اند تا زائرِ معبد بزرگ باشند، از هم اینک از چشمان خلیل می تراود.

صفوف منظّم و سپیدپوش هزاران هزار کسانی که نماز را آمده اند تا در سایه سار دیوار قبله خویش بخوانند و صدای اذانِ بلال، در گوش های ابراهیم طنین می افکند.

ذهن خلیل، آینه ای است که عشق را تکثیر می کند؛ عشقی به وسعت همه آینده. پس آن گاه که حجرالاسود را در جای خویش جای می دهد، سر سلسله میلیون ها عاشق نهاده می شود که در وسعت همه تاریخ، پراکنده اند و چون نقاطی روشن، ستاره گونه در متن آینده می درخشند، ستارگانی که تا ابد حول یک محور نورانی و یک مکعب سنگی خواهند گردید.

آری! تنها یک مکعب سنگی که به قدر امتداد همه کهکشان های دور از چشم، رمزآلود است و مبهم.

بی شک، تا ابد، همچنان آرام و صبور، در مرکز همه کهکشان ها خواهد ایستاد و خورشیدگونه، جهان را بر مدار خویش رهبری خواهد کرد.

یادگار خلیل تا ابد روشن باد!