شاید بسیاری از ما احساس مهربانی بی‌جواب را درک کرده باشیم. وقتی مهربانی از سوی طرف مقابل بدون پاسخ می‌ماند یا وی از رفتار مهربان ما سوءاستفاده کند، شاید بتوان گفت کمترین آسیب‌اش مشغول شدن ذهن حتی برای لحظه‌ای کوتاه به این موضوع باشد.
در واقع درگیری ذهنی کوتاه‌مدت کوچک‌ترین عارضه‌ای است که برای مهربانی بدون پاسخ قابل تصور است. حالا از دید روان‌شناسی لیستی از عواقب با توجه شدت مهربانی و شخصیت افراد می‌تواند رخ دهد. افراط در مهربانی فرد را از دنیای واقعی خارج می‌کند. نارضایتی درونی ایجاد می‌کند و ممکن است فرد از تمام ظرفیت روان‌شناختی‌اش استفاده کند و تمام تحمل و قدرت پذیرش خود را از دست بدهد و در نهایت به نوعی با دنیای درونی خود بیگانه شود و از طرف دیگر این افراط می‌تواند میزان ناکامی‌های فرد را افزایش بدهد. به این ترتیب که شخص سعی می‌کند تمام رفتار‌های خود را توأم با مهربانی انجام بدهد، در حالی که نمی‌داند این امر میزان خطا یا عدم بازخورد را بیشتر می‌کند.
اگر فرد رضایت‌مندی درونی در قبال این رفتار‌های مهربانانه خود نداشته باشد، ممکن است در مراحل بعدی زندگی مهربانی در او کم‌رنگ‌تر بشود و نگرش وی تغییر کند و مجددا با ناکامی مواجه شود و این ناکامی درنهایت شخص را به سمت رفتار‌های متضاد مهربانی یا رفتار پرخاشگرایانه سوق دهد که البته همین جا دکتر رزاقی این نکته مهم را متذکر می‌شود که برخی افراد به سمت رفتار پرخاشگرایانانه نمی‌روند اما نه تنها از مهربانی فاصله می‌گیرند بلکه تنبیهاتی مثل سوءاستفاده، عدم درک موقعیت دیگران و... از آنها بروز خواهد کرد و یک رفتار منفعلانه را در پیش می‌گیرند.
منبع:www.salamat.com
/ک
