رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه، خانه توست
درود بر شما ای آزادگان سرفراز، که فاتحان قله های «صبر» ید!
آفرین بر استقامتتان که بلال وار، در زیر شکنجه های دشمن، از عقیده خود، این در گران بها و سرمایه عظیم انسانی، پاسداری کرده و حتی لحظه ای از امام قدس سره و انقلاب دست برنداشتید .
درود بر ایمان و عزم راسخ تان که در استواری و نفوذناپذیری، همچون دژهای مستحکم تاریخ بود .
و درود بر شما یادگاران دفاع مقدس! همان هم رزمانی که عروجشان بر اراده پولادین شما خللی وارد نساخت و شهادت یاران هم بندتان در زیر چکمه های دژخیمان بعثی و تازیانه های ستم، شما را در راه هدف مقدس تان پایدارتر نمود و شکنجه های دشمن زانوان شما را سست نکرد . . .
همدلی تان از هم گسلنده هستی دشمن شده و مقاومت تان، زخم بر تن شب خصم زده بود و اتحادتان لرزه بر پیکر اهریمن افکنده بود . .
سال های سال، در دل غم هجران داشتیم و در دیده هامان اشک انتظار . «پایان شب سیه » را به امید «صبحی سپید» به انتظار نشسته بودیم . ما نیز صبر کردیم . اما مگر می توان با شما از صبر سخن گفت؟ !
واژه «صبر» در شما تجلی و از شما معنا یافت .
شما آزادگان، هرگز اسیر نبودید، بلکه با صبری انقلابی، دشمن را اسیر خود کرده بودید . آری! صبر در برابرتان زانو زده و از روی تان شرمسار بود .
بدین سان «ان مع العسر یسرا» تفسیری دیگر یافت .
در آن روز موعود، دل ها در سینه ها مضطرب و بی آرام بود! سرانجام، همچون پرستوهای مهاجر در «قفس غربت » را گشوده و آزاد و سبکبال به سوی میهن پر کشیدید . . .
و آن گاه، عاشقانه ترین بوسه تاریخ را بر خاک پاک میهن خود زده و آن را توتیای چشمان غمگین خود نمودید . چشم هایی که از فراق یار، آن پیر سفرکرده بارانی بود . . .
با آمدنتان دیدگان بی فروغمان را روشنی بخشیدید و مرهمی شدید بر آلام سینه های سوزانمان!
و به تفسیر «کتاب آزادگی » پرداختید . . .
ای مفسران بزرگ آزادگی! خوش آمدید .
