اصول اساسی مدیریت بیماران انتحاری

سه اصل اساسی در مدیریت بیماران انتحاری باید در نظر گرفته شود.
1. ایمنی و سلامتی
2. حمایت
3. مداخله ی هدفمند

1. ایمنی و سلامتی

اولین وظیفه جلوگیری از صدمه به بیمار است. برای بیماران انتحاری حاد، پذیرش در بیمارستان با سایر تسهیلات مشابه ممکن است ضروری باشد. برای بیماران با خطر بالا که از پذیرش ارادی امتناع می کنند، پذیرش غیرارادی در یک تسهیلات امن از طریق قانونی ممکن است ضروری باشد. تمام درمانگران باید از مسائل قانونی در مورد پذیرش غیرارادی، در جایی که کار می کنند، آگاه باشند. برای بیمارانی که اقدام به خودکشی ناموفق داشته اند ارزیابی پزشکی با استفاده از اصول مداخله ی اورژانسی، از اقدامات اولیه است.
درمان مشکلات جسمیِ مشخص شده مثل عدم تعادل الکترولیتی، بی نظمی های قلبی، جراحی، بخیه کردن زخم ها، ایجاد استفراغ در مواردی که بیمار داروها را زیادتر از حد خورده شده باشد، بایستی انجام شود.
در بسیاری از این موارد بستری کردن لازم خواهد بود. اگر یک بیمار انتحاری حاد در بیمارستان بستری شود، پزشک باید مطمئن باشد که سرپرست بیمارستان و بخش کاملاً از خطر بیمار آگاه هستند و اطمینان از ایمنی بیمار ضرورت دارد. (احتیاط های لازم در مورد تأمین سلامتی بیمار انجام شود). برای مثال وسایل خطرناک نباید در دسترس بیمار باشند. مانند تسمه برای حلق آویز کردن، تیغ برای بریدن و آزادی در جابه جایی که می تواند منجر به پریدن از ارتفاع شود).
بیمارانی که در خطر شدید خودکشی هستند باید به طور دایم تحت نظر و کنترل کارمندان مسئول باشند. سطح خطر خودکشی بیمار حداقل روزانه باید بررسی شود و تصمیم در مورد سطح فعالیت و آزادی در جابه جایی (دسترسی به بخش عمومی، تعامل با سایر بیماران، شرکت در فعالیت های بخشی) باید بر پایه ی ارزیابی این خطر باشد. یک مشاور بهداشت روان یا روان پزشک لازم است در دسترس باشد.

2. حمایت

بیماران با فکر خودکشی یا رفتارهای انتحاری نبایستی مرخص شوند، مگر این که ترتیبی مناسب برای سلامتی و حمایت شان صورت گیرد. این کار در بسیاری از موارد نباید به تشریک مساعی خانواده یا سایر افراد خواهد داشت. در چنین مواردی سلامتی و ایمنی بیمار بر رازداری ارجح است. اعضای خانواده، دوستان و سایرین معمولاً درباره ی سلامتی بیمار خیلی نگران و تحت استرس هستند. آن ها غالباً مطمئن نیستند که چگونه رفتاری داشته باشند، چه کاری بکنند یا چه کاری نکنند، چه بگویند و چه نگویند و چگونه کمک کنند. به جز موارد ممنوع، افراد نزدیک به بیمار باید درباره ی خودکشی آموزش ببینند و در تصمیم گیری برای بستری شدن و توصیه های درمانی فوری و طولانی مدت، درگیر شوند. اگر درمانگر، یک بیمار با افکار خودکشی را به خارج از بیمارستان یا مطب می فرستد، باید با مراقبت یک بالغ مسئول باشد. هم چنین کسی که مسئولیت مراقبت را می پذیرد باید بتواند یک محیط امن و حمایت گر فراهم کند و آگاه باشد که اگر شرایط بیمار پسرفت کرد، چه کاری انجام دهد. به شخص مراقب باید آموزش های لازم جهت برطرف کردن خطرهای احتمالی از محیط بیمار داده شود، این خطرها شامل وجود دارو، اسلحه و سایر وسایل قتاله است، که نبایستی در دسترس بیمار باشند. به بیمار و مراقب او باید توصیه شود که اگر افزایش خطر خودکشی احساس شد، فوراً به بیمارستان بازگردند. به علاوه درمانگر باید ترتیبی بدهد که بیمار را برای ارزیابی مجدد و پی گیری 12 تا 24 ساعت بعد از ترخیص ببیند. اگر سرویس روان پزشکی خاصی در دسترس هست ارجاع بیمار انتحاری به این سرویس توصیه می شود. درمانگر باید همیشه یادداشت کاملی از اقدامات خود را در پرونده ی بیمار بنویسد.

3. مداخله ی هدفمند

زمانی که ارزیابی و مدیریت ایمنی فوری انجام داده شد، سه حوزه ی مداخله ممکن است تعیین شود.
1. اختلالات روانی شدید
2. فشارهای روانی اجتماعی حاد یا مزمن.
3. الگوهای ناسازگارانه و با دوام فکر، هیجان و رفتار
بسیاری از بیماران انتحاری یک اختلال روانی درمان پذیر دارند. درمان مناسب اختلال روانی به طور شاخصی می تواند خطر خودکشی را کاهش دهد. برای مثال در افسردگی، بسیاری از مطالعات به روشنی حاکی از این است که درمان مناسب یا ضد افسردگی ها، خصوصاً داروهای سروتونرژیک جدید و بی خطرتر (با خطر کم)، میزان خودکشی را کاهش می دهد.
در بیماران سایکوتیک با رفتارهای مکرر انتحاری، درمان مناسب با آنتی سایکوتیک جدید کلوزاپین باعث کاهش خطر خودکشی می شود. اگر بیماری اختلال روانی درمان نشده ای دارد، درمان مناسب باید شروع شود. برای بیمارانی که دارو دریافت می کنند (برای اختلال روانی تشخیص داده شده) پس از مرور درمان جاری و گذشته، پاسخ های درمانی، پذیرش درمانی و عوارض جانبی آن، باید درمان مناسب صورت گیرد.
برای بیمارانی که خودکشی شان به طور واضحی با استرس روانی - اجتماعی، تشدید یا ایجاد می شود، تهیه ی حمایت درمانی یا مهلت موقت می تواند به فرد این اجازه را بدهد تا راهکارهای سازش خود با مشکل را بهبود بخشد و انتخاب های غیر از خودکشی را در نظر بگیرد.
برای بیماران با راهکارهای انطباقی ناسازگارانه یا ناکافی، مدخلات روان درمانی که بر روی ساختن مهارت ها و حل مسئله متمرکز است، مثل مداخلات درمانیِ شناختی - رفتاری می تواند خیلی کمک کننده باشد. هیچ دستورالعمل آماده ای جهت درمان بیماران انتحاری وجود ندارد. در هر موردی، درمانگر باید خطر نسبی خودکشی را مشخص کند. استفاده از ابزار ارزیابی خطر خودکشی می تواند به درمانگر در ارزیابی خطر و انجام دادن وظیفه اش کمک کند.
منبع مقاله :
سپهرمنش، زهرا؛ (1388)، پشگیری از خودکشی(راهنمای عملی ارزیابی و پیشگیری از خودکشی)، تهران: نشر قطره، چاپ اول