سیره نبوی /بزرگی در قناعت

اوایل ظهور اسلام، در میان قبایل عرب، «نوع لباس» نمود برتری، برجستگی و معرّف شخصیت خانوادگی و جایگاه اجتماعی به شمار می رفت و این امر، بسیاری از افراد جامعه به خصوص قشر مرفه را به سوی آراستگی ظاهری، تجملات و زرق و برق زندگی می راند. توان گران با فراهم کردن لباس های گران بها و فاخر، در برابر فرودستان، فخر فروشی می کردند. توجه به این گونه مسایل، «مصرف گرایی» را افزایش داد؛ به گونه ای که طبقات و صنف های جامعه از نوع لباس خود شناخته می شدند. پیامبر اعظمص به مقابله با این گونه رسوم جاهلی پرداخت و قیود خشک و بی اساس آن ها را با سیره ی عملی خود در هم شکست و با «ساده زیستی» به همگان آموخت که بزرگی و شخصیت، در لباس، سرمایه و ظاهر آراسته نیست.

از جمله صفات برجسته ی آن حضرت، ساده زیستی و ساده پوشی بود. آن حضرت به جای قیمت و ارزش لباس، به پاکی و حلال بودن آن می اندیشید. نقل شده است که گاهی آن حضرت روی حصیر می خوابید؛ بی آن که جز آن چیزی زیر پایش باشد. هرچه از حلال فراهم بود، می پوشید.[1]

آن حضرت به پارچه و ارزش آن اهمیت نمی داد، ولی برای زمان های خاص، لباس مخصوص می پوشید. لباس منزل، لباس کار، لباس نماز و لباس حضور در اجتماعات و جهاد با هم تفاوت داشت.[2]

حضرت علی ع درباره ی جنس لباس رسول خدص فرمود: «لباس های پنبه ای بپوشید؛ چرا که آن، لباس پیامبر خداست».[3] آن حضرت به رنگ سبز و سفید عنایت ویژه داشت و لباس سرخ را نمی پسندید و می فرمود: «لباس سفید را بر تن زندگانتان بپوشانید».[4]