سیره نبوی(صلّی الله علیه و آله)

پیامبر اعظم(صلّی الله علیه و آله) درباره خود و امّتش چنین مثال فرمود:

کاروانی در بیابانی خشک ره می­سپارد؛ گم کرده­ی راه، مرکب­ها خسته و وامانده، توشه پایان یافته و توان از دست رفته، چیزی به هلاکت کاروان نمانده است که مردی می­رسد حلیه([1]) بر سرکشیده، آب از سر و رویش فرو می­چکد، حال کاروانیان که می­پرسد، هرکس به درماندگی، حال خود باز می­گوید. مرد می­پرسد: اگر شما را به آب گوارا و باغی سرسبز برسانم مرا چه خواهید داد؟ و پاسخ می­شنود که هرچه بخواهی. پس، از کاروانیان پیمان می­گیرد که هیچ نمی­خواهم جز آن که در میانه راه از فرمانم سر مپیچید.

مرد، کاروان را به آبی گوارا و باغی سرسبز می­رساند، دمی مکث می­کند و همه را به سوی آب­هایی گواراتر و باغ­هایی مصفاتر می­خواند؛ اما کاروان عهد از یاد برده است. فرمانش را نمی­پذیرد و از دستورش سرپیچی می­کند، تنها گروهی با او به راه می­افتند و به باغ­هایی سرسبزتر و آبی گواراتر می­رسند و آنان که می­مانند شب هنگام در دام دشمن گرفتار می­آیند.([2])