نیاز به حجت در آینة شب قدر

شب قدر، قدسیان از فراسوی آسمان، مسافران سفید پوش زمین و پیام آوران خدایند که زائر حجت زمان می شوند. در این مبارک شب، روزی و سرنوشت نیک و بد آدمیان رقم خورد و پروندة سالانه بسته و نوشته شود؛ فرمان های الهی بر خلیفة خدا بر روی زمین ابلاغ می شود، تا مورد امضا و قبول افتد.

فرشتگان، هر ساله این لحظه ها را در آستان پاک پیشوای آن دوران، حضوری همگانی خواهند داشت. این، از سنت ها و قانون های پایدار خداوند است و در این شب دامان می گستراند و تکرار می شود؛ بدین سبب، زمین هماره نیازمند حجت خواهد بود و هرگز از وی تهی نگردد. قرآن کریم، از این شب و آنچه روی می دهد با فعل مضارع که نمودار دوام و همیشگی است، لب به سخن می گشاید: (تنزل الملائکة والروح فیها من کل امرٍ)[1] و (فیها یفرق کل امر حکیم).[2]

قلب آفرینش( امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف )ستارة پرفروغ شب قدر و مطاف فرشتگان و کعبه دلدادگان است.

وقتی پلک تاریک را از روی چشم دلت برداری، می بینی روح و جبرئیل با آن منزلت و جلال، در کران نور آفتاب حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف با چه شوری فرود می آیند؛ میکائیل و دیگر افلاکیان، در این فرخنده شب، گویی از شادی در پوست خود نمی گنجند و گویی این لحظه لحظه ها در کالبد نورانیشان دوبارة روح خدا دمیده می شود؛ اما نه در پهنای آسمان ها، بلکه روی زمین خاکی. در آستان با عظمت خلیفة الله که امانتدار درودهای پی در پی و پیام هایی هستند، دیوان الهی را بگشایند و آنچه باید در این سالِ پیشِ رو به سرانجام و سامان رسد، بازگو کنند و این، بهانه ای برای دیدار و چشم بر روی خورشید هستی باز کردن است.

مهر قبولی تسبیح و تقدیس افلاکیان، امشب بر صفحة وجود می خورد، دفتر کردار و رفتار ایمانیان بار دیگر گشوده می شود تا آنچه رقم خورده و مقدّر گشته، امضا شود. کتاب پروردگار، برگ سبزی می خورد و نهان و درون مایه ای دیگر از آیاتش آشکار و اسرارش فاش می گردد.

وقتی غبار جهل و غفلت از دل بشویی و گوش جان را به زادة زهرا علیها السلام بسپاری، آوای فرشتگان را در فضای زمین و درون خویش می یابی که بلند بلند زمزمه کنند: انا انزلناه و ... حم ... حکیم...؛ شأن نزول این آیات، آن آقا و سرور جهانیان است و این آیات، دلیلی رسا و روشن بر امامت و نیاز آفریدگان به آن یگانه خورشید سپهر می باشد و انکارش نشانه کفر و نگون بختی.

امام جواد علیه السلام فرمود:

خداوند، در هر سال شبی را مقدر کرده که تفسیر و توضیح امور در آن شب خواهد شد. هر کس آن را منکر شود، علم خدا را انکار کرده است؛ زیرا رسولان و محدثان ـ اوصیا و امامان صلوات الله علیهم ـ با آن حجتی که در آن زمان به آن ها می رسد، به امر خدا به پای خیزند. باید از نخستین روز آفرینش تا پایان، حجتی برای اهل زمین باشد و خدای سبحان، تفسیر امور را در آن شب بر آن محبوب و گزیده بنده فرو می فرستد... .[3]