دیابت بی‌مزه نوعی بیماری است که طی آن مقدار زیادی از مایع رقیق شده به صورت ادرار از بدن بیمار دفع می‌شود. عوامل متعددی سبب بروز این بیماری در افراد می‌شود. دیابت بی‌مزه در موارد زیادی از دوران بچگی یا اوایل بزرگسالی (حدود 20 سالگی) شروع می‌شود و اغلب در مردان شایع‌تر از زنان است.
منشا بروز این بیماری به اختلال در عملکرد غده هیپوفیز مغزی است و هر عاملی که موجب بیماری یا نقص عملکرد هیپوفیز شود، موجب بروز بیماری دیابت بی‌مزه در افراد می‌شود. از مهم‌ترین عوامل بروز بیماری می‌توان به وجود تومورهای هیپوفیز یا هیپوتالاموس اشاره کرد. اعمال جراحی روی هیپوفیز یا هیپوتالاموس و یا استفاده از مواد رادیواکتیو و اشعه درمانی تومورهای مغزی، عامل دوم ایجاد بروز دیابت بی‌مزه است.
سومین عامل، جراحات شدید به سر در اثر تصادفات و یا تروماهای شدید مغزی است که اغلب با شکستگی در جمجمه نیز همراه است. چهارمین عامل، مرگ مغزی و ایست قلبی تنفسی در افراد است که به نوبه خود با تاثیر روی سلول‌های مغزی موجب بروز دیابت بی‌مزه می‌شود.
در برخی از موارد نیز هیچ‌کدام از عوامل در فرد بیمار دیده نمی‌شود اما فرد به این بیماری مبتلا است. این بیماران به طور معمول از دوران کودکی گرفتار این بیماری شده‌اند. این دسته از بیماران اگر هیچ عامل محرک بیماری را با خود به همراه نداشته باشند، به عنوان بیماران ایدوپاتیک طبقه‌بندی می‌شوند. علایم مهم این بیماری عبارت است از پرادراری، تشنگی بیش از حد و پرنوشی که تقریبا در تمام بیماران مبتلا به دیابت بی‌مزه دیده می‌شود.
در نوع شدید بیماری حجم زیادی از مایعات بدن به صورت ادرار از بدن بیمار دفع می‌شود که گاهی این مقدار به حدود 16 تا 24 لیتر در روز می‌رسد و شخص بیمار نیاز به ادرار کردن در هر 30 تا 60 دقیقه را احساس می‌کند. در این حالت اگر مقدار لازم آب و مایعات به بدن بیمار نرسد، ممکن است کم‌آبی شدید در بدن شخص ایجاد شود که موجب بروز ضعف، تب، حالت‌های روانی، سستی بیش از حد و مرگ می‌شود.
به همین علت در برخورد با این‌گونه بیماران باید آنها را به سرعت به مراکز درمانی منتقل کرد تا در ابتدا، علت بروز بیماری مشخص شود و سپس با درمان ابتدایی موجب جلوگیری از بروز عوارض بیماری در شخص شویم و در نهایت با بررسی دقیق، علت اصلی بروز بیماری کشف و درمان شود.
منبع:www.salamat.com
/ع
