در مدرسه علوی، در روزهای ورود امام، کارهای زیادی بود و هر کس عهده دار کاری شده بود. روزی به دنبال کاری به خیابان ایران رفته بودم. مشاهده کردم همافران در صفی منظم و در حال شعار دادن به طرف مدرسه می آیند.[1] کسی از این موضوع خبر نداشت. در مدرسه باز بود. همه وارد شدند و در حیاط اجتماع کردند و شعار انقلابی سر دادند.
حضرت امام پشت پنجره تشریف آوردند. هیجان شدیدی بر جمعیت مستولی گشت. نماینده ای از طرف همافران به داخل اتاق آمد و دم پنجره، کنار حضرت امام و رو به همافران ایستاد و طی سخنانی وفاداری آنها را به انقلاب و رهبریت امام خمینی اعلام داشت.
مسئله ای که آنان را نگران کرده بود، سوگند وفاداری به شاه و حکومت شاهنشاهی ایران بود. امام در آنجا اعلام کردند و بعد هم به صورت مکتوب انتشار دادند که قَسَمی که موردش خلاف شرع و خلاف مصالح مردم باشد، اعتباری ندارد و پایبندی بدان لازم نیست.
تصویر باشکوهی از آن مجلس در روزنامه ها چاپ شد که خیلی موثر بود و انگیزه ای برای پیوستن دیگر نیروها به انقلاب فراهم کرد و نیز نور امید و چشمه ی پیروزی برای ملت به حساب آمد. بیعت همافران با امام و انتشار عکس آن، ضربه ی سختی بر پیکر دولت بختیار وارد آورد، تا جایی که مجبور به ساختن دروغی آشکار شدند و در رادیو و تلویزیون اعلام کردند که این عکس مونتاژ شده است و هیچ واقعیت خارجی ندارد.
توطئه ای که در منطقه خفه شد
سران ارتش، همچنان وفادار حکومت بودند و سخت در مقابل انقلاب ایستادگی می کردند. هر روز تانک و توپ ها را در خیابان ها جولان داده، دست به ارعاب و تهدید مردم می زدند. از 12ـ22 بهمن ماه، هر روزه تظاهرات بود. مردم مجسمه های شاه و رضاخان را از بالای میادین به زیر می کشیدند و کم و بیش نفراتی در خیابان ها کشته می شدند که گاهی در مراسم تشییع جنازه آنها، تظاهرات به بهشت زهرا می کشید.
روز 21 بهمن ماه، از طرف حکومت نظامی طی اطلاعیه ی شدیداللحنی اعلام شد که ساعات حکومت نظامی افزایش یافته و از ساعت فلان تا فلان، کسی حق رفت و آمد ندارد.[2] همه منتظر دستور امام بودند. بلافاصله حضرت امام با جرأت تمام اعلام کردند که حکومت نظامی حرام است و مردم باید به خیابان ها بریزند.
دولت که همه فرصت ها را از دست رفته می دید، تصمیم گرفته بود با حمله ای همه جانبه و کشتار وحشیانه، شهر تهران را به ویرانه ای بدل کند و مردمان بیشماری را به خاک و خون بکشاند. افزایش ساعات حکومت نظامی هم برای این بود که فرصت کافی برای نقل و انتقال توپ ها و تانک ها داشته باشند؛ اما رهبر بزرگ و الهی انقلاب، با درایت و هوشیاری کامل، در آن لحظه ی حساس به درستی مردم را هدایت کردند. مردم نیز یک بار دیگر وفاداری و ایمان قلبی خود را به انقلاب و رهبرشان به منصه ظهور گذاشتند و با آن همه تهدیدات شدید، سینه سپر بلا کرده، به خیابان ها هجوم آوردند. بدین ترتیب راه بر کاروان توپ و تانک بسته شد و نقشه ی طاغوتیان نقش بر آب شد.
در آن ساعت، که امام فرمان هجوم مردم به خیابان ها را صادر کردند، من در مدرسه ی علوی بودم که بی درنگ به وسط جمعیت آمدم.[3] در آن یکی ـدو روز آخر، افراد زیادی در تهران کشته شدند. ما که برای غسل و کفن شهدا به بهشت زهرا رفته بودیم، مشاهده کردیم که صدها جنازه آوردند. با این وجود مردم دست از مقاومت برنمی داشتند. این رشادت ها ریشه در دین و اعتقاد مردم و اعتماد به رهبر انقلاب داشت و نشان آن بود که قیام نه برای نان و آب، بلکه از سر دلسوزی برای دین و فرهنگ و استقلال کشور است. به این دلیل بود که حضرت امام، پیروزی انقلاب را به «انفجار نور» تعبیر کردند.
پی نوشت ها:
[1] صبح پنجشنبه 19 بهمن، گروه کثیری از همافران و پرسنل ینروی هوایی به محل استقرار امام خمینی آمدند و با انجام رژه و خواندن سرود، بیعت و همبستگی خود را با انقلاب اسلامی ملت ایران به رهبری ایشان اعلام کردند. امام خمینی در این دیدار گفتند: «همان طور که خود در اشعارتان گفتید، تا حالا در اطاعت طاغوت بودید، حالا به قرآن پیوستید. قرآن حافظ شماست. امیدوارم با کمک شما بتوانیم در اینجا حکومت عدل اسلامی برقرار کنیم.» سپس پرسنل نیروی هوایی به سمت یکی از مسیرهای راهپیمایی حرکت کردند. (هفت هزار روز تاریخ...، پیشین، ص 1136).
[2] در روز 21 بهمن فرمانداری نظامی تهران در اعلامیه شماره 40 خود ساعات حکومت نظامی را از ساعت چهار و نیم بعدازظهر تا ساعت پنج صبح افزایش داد. پس از شدت گرفتن حملات مردم به کلانتری ها و پادگان ها، فرماندار نظامی تهران در همین روز ساعت منع عبور و مرور را تا ساعت 12 ظهر افزایش داد. یعنی مردم تهران تنها از ساعت 12 ظهر تا چهار و نیم بعدازظهر اجازه خروج از منازل خود را [داشتند.] حضرت امام در رابطه با حکومت نظامی اعلام شده، آن را ملغی اعلام کردند و گفتند: «اعلامیه امروز حکومت نظامی خدعه و خلاف شرع است و مردم به هیچ وجه به آن اعتنا نکنند... اخطار می کنم که اگر دست از این برادرکشی برندارند و لشکر گارد به محل خودش برنگردد... تصمیم آخر خود را به امید خدا می گیرم.» (هفت هزار روز تاریخ...، پیشین، صص 1138ـ1140).
[3] حضور ما (امثال مال، که زیر اعلامیه ها را امضا می کردیم) در بین مردم، به ویژه در مواقع خطرناک و حرکات مخاطره آمیز، مایه پشت گرمی برای آنان و سب افزایش هر چه بیشتر نفوذ کلام ما می شد. [راوی] برای اطلاع از این اعلامیه ها رک: اسناد انقلاب اسلامی، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ج 3، 1374، صص 242، 255، 265، 282، 385، 388، 391، 397، 415، 422، 429، 436، 455، 468، 485، 500، 510، 515.
